Donderdag 13 februari 2020

 

De tijd vliegt... Na twee vrolijke dagen van sleeën en langlaufen, gaan Hansruedi en ik weer op de skilatten vandaag. Bert en Jan namen de benenwagen door het sneeuwlandschap.

Het skiën ging vandaag technisch weer beter dan tijdens de eerste dag. Ik ben geen goede skiër. Ik ben niet bang om te vallen en houd van snelheid, maar techniek is iets dat je beter gaat beheersen naarmate je langer skiet. En zoveel ervaring heb ik niet. Maar genieten doe ik zeker. Zo super om de hele dag buiten te zijn en lekker actief! Zeker als het zo mooi is als in Arosa.

Jan en Bert troffen we op het terras van het restaurant bij het Mittelstation voor een gezamenlijke lunch. Zij waren vanuit Prätschli komen wandelen.

Hansruedi en ik waren 40 minuten te laat. Op onze laatste geplande route hadden we ons al 10 minuten verkeken, maar vervolgens namen we ook nog eens de verkeerde skilift. De twee wachtende heren schikten zich dapper in hun lot. Het was best aan de frisse kant op het terras als je langer stilzat, maar een plaid bood uitkomst. 

Bij het Mittelstation heerst een sfeer van genieten. Ik maakte een filmpje.

Na de lunch skieden Hansruedi en ik nog 2 uur. Weer kwamen we op de ski's voor de deur van ons appartementencomplex uit. Heel voldaan trok ik de perfecte outfit uit in het besef dat het gedaan was met skiën voor deze vakantie.

Het was 17:00 uur toen wij bij Jan aanklopten voor de borrel. Voor de zoveelste keer deze week ging de kurk uit een fles met bubbels. 'Style never becomes old fashioned' sprak de gastheer van dezelfde gading.

Niemand hoefde die avond achter de pannen. Het was niet eenvoudig geweest om een vrije tafel in een geschikt restaurant te vinden, maar het lukte. De sfeer in het Golfhuus was aangenaam, het gezelschap subliem, de hertenbiefstuk heerlijk en met de ambiance van de stevige sneeuw die buiten viel, werd het een  bijzondere avond. 

We namen een taxi terug naar ons appartementencomplex, want de bus die we gepland hadden te nemen reed niet. Het was precies het pauzemoment van de buschauffeur.

Die nacht droomde ik dat ik collega's trof op de besneeuwde bergtoppen van Arosa. Roy passeerde mij vrolijk pratend met een noodvaart op een steile helling en Olaf en Marielle stonden in skiuitrusting in het zonnetje met elkaar te praten...

Mijn naam is René Tap. Ruim 35 jaar houd ik een handgeschreven dagboek bij. Niet dat ik elke dag in het dagboek schrijf. Het dagboek is bedoeld om genietmomenten vast te leggen en her te beleven. Die genietmomenten variëren van bijzondere vakanties tot alledaagse - ogenschijnlijk onbelangrijke - momenten.

 

Bij de teksten in het dagboek plak ik van alles. Mooie plaatjes die een associatie hebben met de tekst. De omslag van een volgeschreven dagboek bewerk ik, zodat het boek een persoonlijk 'journal' wordt. klik hier

Dagboek 4: 21-07-2005 t/m 30-08-2006

Een bijzonder vakantieplan voor 2014 (Canada) deed me besluiten om ook een dagboek in digitale vorm te starten. 

 

Wie mijn website volgt, maakt kennis met hoe ik in het leven sta en met de dingen waarvan ik geniet. Enjoy!

 

Leuk als je wilt reageren op wat je leest! klik hier