Zaterdag, 5 augustus 2017, Terschelling

Er stond nog steeds een stevige bries, maar het was veilig genoeg om uit te varen. Met hulp van de beide buren vertrokken wij om 9.00 uur.

Om 9.30 uur liep de Salina vast in de modder. We hadden zo zitten kletsen dat we de verkeerde betonning hadden gevolgd (naar de vluchthaven). De modder gaf mee en we konden gemakkelijk rechtsomkeert maken.

In 'no time' waren we op de Noordzee. De motor moest aan, want we hadden de wind pal tegen. Op de Noordzee bleek de zee nog lang niet tot rust te zijn gekomen van de afgelopen stormachtige dagen. De blauwe lucht was bedrieglijk, de wind woei hard op zee en de golven bereikten met gemak een hoogte van 2 meter. De zee verzette zich ruw tegen de harde wind die over haar rug streek.

Ik was weer (zoals op de heenweg) blij dat ik het anti-ziekpilletje had ingenomen en ik voelde me veilig bij de ervaren zeeman. Van foto's maken kwam het vanaf dat moment niet meer. De foto's op deze pagina zijn gemaakt kort voordat we de Noordzee opvoeren of toen we in rustiger vaarwater waren vlakbij Terschelling. Mijn camera zou drijfnat zijn geworden. De boeg van de Salina verdween in zee, waarna een beste hoeveelheid water over dek kwam. In het begin depte ik Tjalling's ogen droog met een keukenpapiertje (hij stond aan het stuurwiel en had beide handen nodig) om te voorkomen dat het zoute water in zijn ogen prikte, maar die actie had geen zin.

Op een gegeven moment raakte de radarreflector aan een kant los van de val, waardoor het aluminium ding af en toe hard tegen de aluminium mast klapte. Het was geen issue van veiligheid alleen een irritant geluid. Het incident dat er op volgde was minder fijn. De Salina hield zich kranig op de heftige zee, totdat de motor ineens begon te pruttelen en na een paar minuten helemaal uitviel. Mijn zeeman was rustig en dacht een moment na. Het kon maar 1 ding betekenen: door de enorm heftige deining, werd de diesel door haar tank geklutst en was de filter verstopt met vuile deeltjes, die normaal onderin de tank blijven liggen. Tjalling vroeg mij het stuurwiel over te nemen, zodat hij de reservefilter in werking kon zetten. Met de moed, waarvan ik tot dat moment niet wist dat ik hem had, diende ik de agressieve zee van repliek en bestuurde de Salina alsof ik haar over het kalme water de haven van Lelystad in voer. Tjalling had de switch naar de 2de filter snel gemaakt en de motor liep weer. Wat een team.

Het was niet het laatste incident van de dag. Nogmaals werden Tjalling en ik op de proef gesteld. De ruwe zee ging onophoudelijk tekeer. Ze schold ons lachend uit met haar golven van 2 meter hoog. Het was duidelijk dat ze korte metten zou maken met diegene die niet tegen haar opgewassen was.

Op de heenweg naar Ameland waren wij ook langs de Noordergronden gevaren, toen richting zee. Nu wilden wij in tegengestelde richting naar Terschelling varen. Plotseling knipperde op de dieptemeter heftig de tekst 'last', de meter gaf een diepte aan van 0.5 meter en we liepen tegen de grond. Op dat moment was ik tot in mijn vezels bang. Nog geen maand geleden was een schip met ervaren zeilers omgekomen voor de Belgische kust. Verrast door de verraderlijke zandbanken, waren ze tegen de grond gelopen. De kiel was afgebroken en de boot was omgeslagen. Tjalling handelde snel. In een paar seconden draaide hij de Salina 180 graden terug naar zee en kwamen we los van de bank. De hoge golven hadden dit plotselinge en enorme diepteverschil veroorzaakt. Het incident had bij elkaar enkele seconden geduurd, maar de rest van de dag en ook de dagen daarna verloor ik de dieptemeter niet meer uit het oog.

Om geen risico's te hoeven nemen voeren we heel wat extra mijlen langs Vlieland om zo een diepere vaarroute op te pakken. Via het Borndiep, de West Meep, de Robbenplaat (de zeehonden vonden de wind kennelijk ook te bont, want er was geen zeehond te zien) en de Slenk kwamen wij uiteindelijk veilig en wel om 18.30 uur aan in de haven van West Terschelling.

We klauterden over de 2 boten naast ons naar de kade, want we liggen 'gestapeld'. De wandeling naar het dorp deed me goed. Daar at ik in 'Het Raadhuis' een heel goed portie tijgergamba's. Ik wist nog dat dit een goede plek is, want in 2013 at ik hier met Ed en Fred tijdens het Oerol festival.