Toen we uitkwamen bij een oesterbank, nodigde Gerrit ons uit om oesters te verzamelen. Bij de uitnodiging kwam de conditie dat alle oesters die je raapte ook opgegeten moesten worden. Want oesters de prullenbak in gooien, dat is foute boel.

Terug van de Wad-wandeling streken we neer in de tuin van onze gids. Gerrit vroeg 'zijn meissie' bij ons te komen zitten, trok de ijzeren handschoen aan en maakte met het oestermes in zijn andere hand de ene oester na de andere voor ons open.

Bij de oesters schonk Gerrit een wit wijntje, onderwijl sappige zeemansverhalen vertellend. Een gezellige afsluiting van het mooie Wad avontuur.

Op blote voeten liep ik de kilometer naar de Salina terug, onder mijn arm de 2 stoere zeillaarzen. Ze zitten aan boord perfect, zijn waterdicht en warm, maar om er een kilometer mee te lopen en er een Wad wandeling mee te maken zijn ze ongeschikt. Ik had 2 enorme blaren.

Bijna aangekomen bij de haven, waren we getuige van het vertrek van een trauma helikopter. Wat een spektakel. Er staat een waarschuwingsbord bij het hek, dat aangeeft dat de helikopter een enorme luchtverplaatsing veroorzaakt. Ik had 2 handen nodig om een filmpje te maken van het vertrek van heli, stond - dacht ik - stevig op mijn benen, maar dat viel tegen. Ik werd van de talud geblazen (zie het filmpje hieronder).

's Avonds Michiel belde vanuit San Francisco, terwijl Tjalling en ik aan de 'spaghetti bolo' zaten.