Zondag, 9 januari 2022

Wekker om 06:00 uur. In de excursie over de Vesterålen had ik erg zin. Om 08:00 uur startte het uitje vanuit Harstad. Na een korte toer door het stadje, reden we een feeërieke route naar het schiereiland, Trondenes. Het bezoek aan het witte Middeleeuwse kerkje aldaar vond ik bijzonder. Het kerkje is belangrijk Noors cultureel erfgoed. Het is indertijd 500 meter verplaatst. Een vrouwelijke geestelijke droeg een korte dienst aan ons op. We zongen een Engelse psalm.  

200 Meter verderop was een kleine tentoonstelling over de Vikingen. De informatiewaarde was dun. Als je 'Vikings' hebt gezien op Netflix, krijg je meer van de historie mee dan dat je door dit museumpje loopt. Misschien niet helemaal een eerlijke vergelijking... Ik was er in ieder geval zo doorheen en maakte geen enkele foto. 

Vanuit de bus zagen we 2 x rendieren, een groepje elanden en een zeearend. De gids vertelde dat de mensen de dieren 's winters zo veel mogelijk met rust laten. 's Winters leven ze op hun reserves en bij stress verbruiken de dieren meer energie. Het verhaal klonk fijn. 

De reis ging verder via Hinnøya. Via dit schiereiland staken we met een ferry het schitterende Gullesfjord over. Op de ferry was er geen enkele mogelijkheid om buiten op het dek te staan. Waardeloos, want de ramen waren te smerig om een goede foto te maken. 

De busrit langs het Sigerford richting Sortland maakte veel goed. We hadden af en toe een fotostop.

Als je naar dit landschap kijkt, rijmen je woorden soms wel en soms niet...

De bus reed naar de brug bij Stokmarknes, Sortland. Wij sloegen vanwege onze excursie 1 haven over. Dezelfde brug zette ik op de heenreis vanaf de boot op de foto. De toeringcar wachtte op een parkeerplaats totdat de Richard With aan kwam varen en reed toeterend de brug over op het moment dat het schip er onderdoor voer. Het personeel stond met Noorse vlaggen op het dek naar ons te zwaaien en het schip luidde de scheepshoorn. Ontzettend leuk! 

Voordat wij acte de présence gaven bij de lunch, stond ik buiten op het dek om de sprookjesachtige omgeving vast te leggen met mijn camera.

Ik krijg zoveel energie van dit landschap!   

In Svolvær wachtte de volgende activiteit. Svinøya is inderdaad een pittoresk vissersdorpje, daarover is geen woord  gelogen in de beschrijving van de excursie. De vertelling van de gids over de plaatselijk geproduceerde stokvis leek van een bandje te komen, maar de inhoud was boeiend. De vissen worden 2-aan-2 over de stokken op het rek gehangen. De vis verliest 80% van het gewicht door het drogingsproces. Het drogen duurt 3 maanden. Weertype tijdens het drogen is niet belangrijk. Het was een heldere avond. Mariska en Lil hadden de Aurora Borealis app op hun telefoon geïnstalleerd, maar het leek erop dat wij al te zuidelijk waren... 

Te veel tijd besteedde de gids aan het verhaal van Gunnar Bergs (1863-1893). De gids had mij helaas met zijn eentonige verhaal niet kunnen boeien. Bergs overleed aan een longontsteking. Heel oneerbiedig maakte ik van deze kunstschilder een plaatselijke held, maar eenmaal thuis ontdekte ik een Wikipedia pagina van de schilder en zelfs schilderijen die ik mooi vind. Het schilderij hiernaast brengt het Noorse vissersdorp van die tijd mooi in beeld vind ik. 

Terug in de haven was er nog wat tijd over, voordat ons cruiseschip het ruime sop

koos. Mijn 3 reisgenoten gingen de boot op, terwijl ik nog even door het dorp banjerde. Tegen beter weten in liep ik naar het witte kerkje, maar natuurlijk was dat dicht. 

Kort na mijn terugkeer op het schip kwam er een melding over de intercom dat het Noorderlicht 'weakly' te zien was. 

De klok sloeg net 01:00 uur, toen ik via de intercom een volgende Noorderlicht melding kreeg. Mariska tikte ik zachtjes aan om te checken of zij wilde kijken of door wilde slapen. Samen stonden we ruim een uur op het achterdek. Er stond een harde wind en het was guur, waardoor de groene hemel snel van vorm veranderde. Mijn rechterhand weigerde af en toe vanwege de kou. Dan moest ik even naar binnen om mijn hand warm te blazen. Daarna reageerde mijn telefoon weer op mijn rechterwijsvinger. Door de goede grip van mijn motorhandschoen of met mijn blote handen, durfde ik mijn telefoon op de rand van de balustrade te zetten. Het risico bleef dat het toestel te water zou gaan, maar het ging goed. 

Tijdens het aanschouwen van het Noorderlicht stond het kippenvel op mijn armen. Het was eenzelfde gewaarwording als toen ik aan de voet van de Grand Canyons stond.

De macht en kracht van het universum maakt je nietig.

Mijn skisokken nog aan - om sneller op te warmen - ging ik die nacht heel voldaan slapen.