de Gisund brug bij Senja
de Gisund brug bij Senja

Woensdag, 5 januari 2022

 

Om 10:00 uur begon het pas een beetje licht te worden. Naarmate we Noordelijker gaan, komt de zon later op en gaat die eerder onder. Er is hier een andere duisternis dan bij ons. Dat klinkt idioot nu ik dat opschrijf, maar zo heb ik het ervaren. Het is minder 'pikke'donker, de kleur van de hemel lijkt anders. 

Ik stond vroeg op het dek. Het landschap is zo fotogeniek, dat ik echt niet van ophouden weet. Wij naderen de contreien waarin we het Noorderlicht kunnen gaan zien. Tot nu toe zit de hemel potdicht. Dat is geen goed nieuws als je het Noorderlicht wilt aanschouwen; de hemel moet helder zijn. Er is een gezonde spanning en we hebben het er elke dag over. Als het ons toch gegeven is.....

In Skjervøy laadden en losten we. Vanaf het dek maakte ik foto's van de witte wereld. En de reis ging weer verder. We voeren de Gisund brug onder door, een heel fotogeniek ding.

Vanuit vroeger tijden, is wit de kleur van de huizen waarin de mensen wonen, rood de kleur van de dierenverblijven. Voor het behoud van het hout werden ze behandeld met visolie. De rode kleur van de dierenonderkomens werd verkregen door het hout met de levertraan van de walvissen in te smeren. 

De 3-gangen lunch was zeker om over naar huis te schrijven. Vooraf stond er een aardappel-preisoep op het menu. Voor het hoofdgerecht was er altijd een keuze tussen een vegetarisch gerecht of vlees/vis en vandaag smaakte het kabeljauwtje met spinazie en doperwtencrème erg goed. De rijstpudding met bessensaus wilde ik eerst voor Eddy bewaren, maar toen ik de dagen telde die we nog te gaan hadden, stuurde ik het gerecht na het maken van de foto toch maar terug naar de keuken. De andere ladies vonden hem verrukkelijk. 

Het begon al donker te worden toen wij om 14:15 uur Tromsø bereikten. Het was inmiddels min 9 en er stond een straf windje, wat een gevoelstemperatuur van min 14 betekende. 

Maar Wilma en ik waren goed gemutst, we waren helemaal klaar voor de 'sneeuwschoenwandeling'. 

Zoals tijdens de vorige dag, stond er op de kade een bus en gids voor ons klaar. Deze keer was er alleen een Engelstalige gids. Daar moesten ook de Duitsers het mee doen. De bus reed ons naar een stuk natuur in een hoger gelegen deel achter de stad. Daar stond een cabin met de benodigde spullen voor de sneeuwschoenwandeling. Onder de schoenen zitten weerhaken, zodat je met groot gemak door de verse, losse sneeuw een heuvel op en af kan. Een openbaring! Je stapt er met je eigen schoenen in. Ze hebben een skischoensluiting. 

Het werd een mooie, actieve wandeling door de ondergesneeuwde natuur rondom Tromsø. Wij klommen naar een hoger punt, waar we een formidabel uitzicht hadden over de stad. 

Terug bij de cabin legde de gids een kampvuur aan, terwijl wij met sneeuwmatten van de nabije heuvels af sjeesden. Wilma hield het voor gezien, maar maakte wel een serie foto's van mij. De sneeuwmatten maken een behoorlijke vaart. Bij het kampvuur dronken we warme vruchtenthee met Leffi, een Noorse specialiteit (cake). De duisternis is weer behoorlijk bizar. De wandeling begon om 15:00 uur en het was wederom pikkedonker. Het ontregelt mijn biologische klok. Het lijkt me lastig in Noorwegen een hele winter door te brengen. In het uiterste puntje van Noorwegen is er op 23 december slechts gedurende 50 minuten daglicht. Aan de andere kant, zomers is het op dezelfde plek maar 30 minuten nacht. Nee, niks voor mij die extremen. 

Tromsø
Tromsø

Ik had mijn muts nog niet af of we voeren de haven uit. Tromsø is fotogeniek vanaf het water. Ik was net op tijd om ons vertrek op de gevoelige plaat vast te leggen.

Daarna was het tijd om over de avonturen van Mariska en Lil te horen.  

foto Mariska
foto Mariska

Lil en Mariska hadden een excursie gedaan naar de IJskathedraal. In die kathedraal hadden wij om middernacht een concert moeten meemaken, ware het niet dat corona roet in het eten gooide. 

 

De 2 dames namen ook de kabelbaan naar een hoog punt in de stad, waar ze een grandioos uitzicht hadden over Tromsø. 

Nog geen Noorderlicht... fluisterden wij, terwijl we met zijn vieren een alcoholvrij biertje dronken in de panorama bar.

Need I say more? 

Lees verder op de volgende pagina: donderdag 6 januari 2022

Mijn naam is René Tap. Ruim 35 jaar houd ik een handgeschreven dagboek bij. Niet dat ik elke dag in het dagboek schrijf. Het dagboek is bedoeld om genietmomenten vast te leggen en her te beleven. Die genietmomenten variëren van bijzondere vakanties tot alledaagse - ogenschijnlijk onbelangrijke - momenten.

 

Bij de teksten in het dagboek plak ik van alles. Mooie plaatjes die een associatie hebben met de tekst. De omslag van een volgeschreven dagboek bewerk ik, zodat het boek een persoonlijk 'journal' wordt. klik hier

Dagboek 4: 21-07-2005 t/m 30-08-2006

Een bijzonder vakantieplan voor 2014 (Canada) deed me besluiten om ook een dagboek in digitale vorm te starten. 

 

Wie mijn website volgt, maakt kennis met hoe ik in het leven sta en met de dingen waarvan ik geniet. Enjoy!

 

Leuk als je wilt reageren op wat je leest! klik hier