Vrijdag, 7 januari 2022

Om zonder haast en stress te kunnen ontbijten, stonden we een half uur eerder op dan de voorgaande dagen. Om 9:00 uur zou onze excursie in Kirkenes aanvangen. 

De rituelen van het delen van de hut met Mariska gaan smooth. Als de wekker gaat zet 1 van ons thee en koffie. Meestal drinken we die in bed. De persoonlijke ochtendrituelen voegen zich gemakkelijk in elkaar. Na de start up klappen we de bedden op en we hebben weer een huiskamer. 

Het sneeuwt behoorlijk. En het wordt alsmaar kouder. Min 9, met een gevoelstemperatuur van min 14. 

Kirkenes ligt niet meer in de warme Golfstroom. We kwamen een half uur later dan gepland aan. Een ijsbreker moest eerst de weg vrij maken naar de haven. Wat een schitterende plaatjes levert dat weer op. 

In Kirkenes stond de bus voor de excursie weer klaar.  

Ik hoorde de honden al blaffen toen ik de bus uitstapte. De husky's vinden het leuk om voor de slee te rennen, zo vertelde de jonge, Belgische gids later. Hij woont gedurende 2 jaar in Noorwegen, verkoos de Noorse rust boven de Belgische hectiek. Hij heeft zelf 2 husky's. Eerder spraken wij een jonge Duitse vrouw, die haar moederland ook had verlaten om in Noorwegen te wonen.

De husky toer was enig. Mariska en ik zaten achter elkaar in de slee met de gids achterop. Onderweg kon ik foto's en filmpjes maken. We kregen een deken voor over onze benen. 

Na de toer krijgen de husky's te eten. Ze krijgen stukjes bevroren vlees. Door op het vlees te kauwen ontdooien de honden het vlees. Ze worden na het rennen door de verzorgers geknuffeld. Het zijn ongelooflijke knuffelaars. Ze laten zich vallen en gaan er uitgebreid voor liggen. De dieren hebben een naam en een eigen hok. Het kwam mij allemaal heel diervriendelijk over.

De farm telt 130 husky's plus momenteel 8 puppy's. De puppy's worden al heel jong getraind met een kindersleetje op een apart stukje wei. 

Met de kleine groep toeristen (man of 10) liepen we naar het ijshotel. De temperatuur in het hotel is min 4. Een overnachting kost € 950. Je krijgt een speciale slaapzak om op het bed van ijs warm te blijven. Het hotel is fotogeniek en leuk om te bekijken, maar ik zou er nog niet willen slapen als het gratis was.  

Laatste activiteit was het bezoek aan de 3 rendieren. De dieren kunnen niet meer in het wild leven en zijn geadopteerd door de organisatie van het ijshotel. Alleen het grootste rendier met het gewei kwam dichterbij. De andere 2 bleven op veilige afstand. Een beetje zielig was het wel...

We dachten dat de excursie erop zat, maar als klap op de vuurpijl, werden we getrakteerd op een sprookjesachtig uitzicht. De gids vertelde onderweg dat Kirkenes 3.500 inwoners heeft en dat deze 70 verschillende nationaliteiten hebben. Kirkenes heeft een ziekenhuis en een groot politiebureau. Beiden bedienen de gehele regio. Vanuit Kirkenes is het 15 minuten rijden naar de Russische grens en 45 minuten naar Finland. 

De bus reed naar een hoog punt in de stad, waarvandaan wij de MS Richard With in het dal prachtig zagen liggen. Het uitzicht op de bergen en de Atlantische oceaan was betoverend. 

Je zou denken dat we er een hele dag op hebben zitten, maar het was 12:30 uur toen wij koers zetten naar Vardø, de volgende haven. Voor ons tijd om aan te schuiven aan een copieuze lunch.

We beginnen nu aan de terugreis en zullen de havens, die wij op de heenreis bij nacht hebben aangedaan, nu bij daglicht aanschouwen. 

Er was die middag volop tijd om te relaxen. Ik liep regelmatig naar buiten, naar dek 5 of 7 om te genieten van het landschap. 9 Van de 10 keer vergat ik het mondkapje op te zetten, een vereiste als je je van de ene ruimte naar de andere verplaatst. Ook kwam het regelmatig voor dat ik vergat het mondkapje af te zetten als dat geoorloofd was. De onvoldoende aandacht was een uiting dat de opgelegde regel geen enkele rol speelde tijdens de belevenissen. 

In de vrije tijd knoopte ik in mijn analoge dagboek mijn avonturen vast aan de echte wereld.

Om 16:45 uur stapten Mariska en ik van de boot om een rondwandeling te maken door Vardø. We hadden 3 kwartier om door het dorpje te banjeren. In het Hurtigruten boekje had ik gelezen over Fort Vardøhus uit 1738, waar een standbeeld is te zien van koning Håkon VII.

Na het bezoek aan Vardø dronk ik met de ladies een alcohol vrij biertje in de Panorama bar. De Brooklynn Special vind ik het lekkerst. 

Om 23:00 uur lagen Mariska en ik lang en breed in onze kooi, toen er een melding kwam dat de kapitein het Noorderlicht had gespot. We schoten in onze kleren. Lil en Wilma troffen we op dek 5. Er waren veel mensen op de been, hoewel 'veel' betrekkelijk is. De nog geen 150 toeristen vindt je in spreekwoordelijke zin niet terug op het schip. Aanvankelijk stonden Mariska en ik naar stuurboord te kijken, toen een medepassagier mij op de schouder tikte en naar bakboord wees. We moesten er erg om lachen, dat we naar de verkeerde hemel hadden staan staren.

Als God bestaat denkt hij asymmetrisch. Op zich een geruststellende gedachte...