Dinsdag, 4 januari 2022

6:30 uur op. Tussen 7:30 en 8:30 uur zouden we de Poolcirkel passeren en daar wilde ik absoluut getuige van zijn. 15 Min van te voren werd het aangekondigd via de intercom. Het gebeurde om 7:46 uur. Een gedenkwaardig ogenblik. Er waren niet veel mensen hun bed voor uit gekomen, maar ik vond het een heel speciaal moment. We vroegen een medepassagier om een foto van ons 4 te maken. 

De kapitein scheen met de enorme lichtbundel van het schip op het symbool van de Poolcirkel, waardoor ik het op film kon vastleggen. Wat een spektakel.

Vervolgens namen we plaats aan de rijke ontbijttafel. We hadden zeeën van tijd, want het was een hele ochtend varen naar Bodø. Ik stond veel op het dek en nam het opkomen van de zon waar vanaf het water. Het gaf een mystieke sfeer om de dag langzaam te zien ontpoppen tussen de fjorden. Op de oevers zie je kleine groepjes huizen, waar vaak de lichten al branden. Je vraagt je af hoe de mensen kunnen leven op zo'n eenzame plek. 

Om 10:30 uur vond er buiten op dek 7 een ritueel plaats. Vanwege het passeren van de Poolcirkel, zegende de kapitein van het schip een voor een de passagiers, door hen een soeplepel vol ijsklonten achter op de nek over de rug te gieten. Er deden niet zo gek veel mensen aan mee. Ik ook niet. Had geen zin in natte kleren. Die middag stond er een wandeling gepland en ik had mijn warme spullen hard nodig. Het was min 4 met een gevoelstemperatuur van min 10 vanwege de harde wind die er stond. Ik genoot van het uitzicht in een luie stoel...

Tijdens de lunch moesten we een beetje voortmaken, maar de lunch was super. Het nagerecht sloegen we over.

Voor Wilma en mijzelf stond er een wandeling gepland langs de Atlantische oceaan. Ik had al gauw door dat elke minuut werd benut; zodra de loopplank uit ging, begon de excursie en zodra we binnen waren, vertrok het schip.

De Noren zijn een volk naar mijn hart. Ze hebben een goed ontwikkeld organisatievermogen en beschikken over de punctualiteit van de Zwitsers. Daarnaast zijn het toegankelijke, vriendelijke mensen. 

Er stond een bus voor ons klaar, toen Wilma en ik het cruiseschip verlieten voor de wandeling. Ook de Engels- en Duitssprekende gidsen stapten in. In 10 minuten bracht de bus ons naar het begin van de wandelroute. 

Wilma en ik waren goed voorbereid met thermo ondergoed en goede hoofdbedekking. De wandeling zou 2 uur en 15 minuten duren en het was 12:45 uur, dus ik moest even denken toen de gids met hoofdlampen kwam aanzetten. Braaf installeerden wij de lamp op ons hoofd. Ook kregen wij sneeuwijzers voor onder onze schoenen. Als een klipgeit liepen we ermee de heuvels op en af. 

Wilma en ik kunnen lekker doorstappen en de gids verontschuldigde zich op een gegeven moment dat ze ons niet kon bijhouden. Ze was de week ervoor geopereerd. Een tandje langzamer was uiteraard helemaal geen punt, het betekende langer genieten van het feeërieke landschap. Wel stond ze onderweg te lang stil om algemene feiten over Noorwegen te vertellen. Als je stil staat, koel je af. Beter is het om al wandelend met elkaar te praten. Ze nam mijn feedback serieus. Er stond een harde wind, dus ik voelde me een echte die-hard. Helaas spotten we geen beestjes. De gids vertelde dat er elanden, rendieren en vossen leven in het gebied, maar de dieren laten zich in deze tijd van het jaar liever niet zien. Aan het einde van de wandeling - het was inmiddels donker - kwam er een enorme thermosfles uit de rugzak van een van de gidsen. We dronken warme vruchtenthee voordat we de bus instapten. Daar zag ik dat het slechts 15:00 uur was. Hoe bizar toch, die duisternis op dit uur!

Voor en na het eten dronken we met zijn vieren gezellig een glaasje wijn. Het diner was pico bello. Als voorgerecht kozen we alle 4 voor de crab cocktail. 

Om 22:15 uur lagen we aangemeerd in Svolvær. De meiden bleven op de boot, maar ik had zin om het uurtje dat we hadden te benutten om door het stadje te banjeren. Er lag een dik pak sneeuw. Ik spotte een mooi, verlicht kerkje, ontdekte 2 marktkramen, waar je zelfs op dat uur Noorse truien en mutsen kon kopen en ik zag ons cruiseschip liggen in de verte. Magnifiek. De tijd van de wandeling had ik geklokt, zodat ik zeker wist op tijd terug te zijn.