Zondag, 14 juli 2024, Ueckermünde

We zouden laat op pad gaan, omdat er bij onze nieuwe accommodatie geen lunchgelegenheid is en omdat we pas om 15.00 uur konden inchecken. Het pakken was zo gepiept. 

Na het ontbijt wandelde ik daarom een stuk alleen. Geen zin om mijn tijd te verdoen met een bezoek aan een supermarkt of vroeg te lunchen. Ik hapte wat tijdens de reis in de bus. We hadden 275 km te gaan naar Ueckermünde. 

Het slechte weer had plaats gemaakt voor een stralende dag.  

Om even na half negen liep ik in mijn eentje door het bos naar de andere kant van het eiland in 25 minuten. Daar liep ik naar rechts over een dijkje. Ik was een uurtje onderweg, toen ik Jantien tegenkwam. Samen maakten we de wandeling af door het bos en over het strand. In het bos stak een zwarte slang het wandelpad over. Jantien schrok tot in haar haarvaten en greep mijn arm, maar ik keek net naar iets anders, waardoor ik het dier miste. Aan het einde van de wandeling, 15 minuten voor vertrek, dronken we bij het restaurant aan het strand een cappuccino.

De busreis ging smooth. Ik las ‘Lessons’ van McEwan uit en een artikel over duo-euthanasie in de weekendbijlage van de Volkskrant, dat ik van Thea had gehad. Onderweg ontdekte ik een teek in mijn knieholte. 

We checkten in, in de accommodatie voor de komende 3 dagen. De chauffeur van onze bus zette me daarna af bij het ziekenhuis, 8 km verderop. Ik wilde geen risico nemen. In het ziekenhuis liet ik de teek verwijderen. Maar 'Das Schluss ging nach hinten loss', de verpleegkundige verwijderde de teek niet goed en een arts haalde tenslotte de restanten weg. Eenmaal thuis zal ik mijn bloed laten controleren. Maar 'Worrying does not take away tomorrow's trouble, it takes away today's peace'*, dus ik parkeerde het incident en hield de knie in de gaten.

Thea was ondanks tegensputteren met me mee gegaan naar het ziekenhuis, heel lief. Samen liepen we in 20 min terug naar het centrum van Ueckermünde. Daar spotten we een gezellig terras aan de Uecker. We dronken er een biertje, waarna we een uurtje later de groep opzochten voor het avondeten. 

* uit de TAO

Het avondeten werd een feest, want we streken neer in een goed sushi restaurant. Een beetje decadent was het wel. Ik trakteerde Thea vanwege haar bijstand naar het ziekenhuis.

De wandeling, terug naar onze accommodatie, behelsde 1 uur en 7 minuten, 5,8 km. Ik zag nog iets van het dorpje Ueckermünde. De gehele route liepen we langs de autoweg, niet fijn. Maar het was een prachtige avond en we passeerden een veld vol zonnebloemen. Terug in het hotel vond ik een paardenbloem van Thea voor mijn kamerdeur.