Zondag 17 februari 2019, Tongariro

Vandaag lopen we de Tongariro Alpine Crossing. Een trail van 19,4 km door een voor mij betoverend landschap. De hike voert langs 'Mount Doom' en 'Mordor', 'the one place in Middle-earth Sam and Frodo didn't want to see any closer, and the one place they got to'. Vandaag staat in het teken van Tolkien's meesterwerk en ik ben daar getuige van.  

Maar laten we bij het begin beginnen. De bewolking hing laag en het was fris, toen wij om 8:45 uur werden opgehaald door gids Julian, een jonge, blonde God met enorme voeten en een zachtaardig karakter.

Naast mijn vrienden en mijzelf, nam er een Engels echtpaar deel aan de wandeling, Peet en Donna. Julian vertelde tijdens het lopen honderduit over plaatselijke planten, dieren en andere trails in de buurt, terwijl hij zorg besteedde aan alle leden van de groep. De Engelsen waren ouder dan wij en gingen minder snel. Dat was mooi, want zo hield ik niemand op als ik uitgebreid foto's maakte. Wij pasten ons tempo aan of liepen af en toe met behulp van de instructies van Julian vooruit.

Ik was comfortabel en had allerlei soorten, goede kleding bij me.

Langzamerhand kwamen Mount Doom (2291 m) en Mount Tongariro (1967 m) dichterbij.

Het landschap veranderde regelmatig, waardoor ik geboeid bleef kijken naar de ongerepte natuur.

Na de route door een 'maanlandschap' ging het traject stijl omhoog. Een stevige klim van ongeveer een km.

En toen stond ik aan de rand van het gebied waar de filmopnames van 'Mordor' zijn gemaakt.

'It's a dangerous business, going out your door. You step onto the road, and if you don't keep your feet, there's no knowing where you might be swept off to' (citaat van Bilbo Baggins).

De zwarte kleur van het landschap is vanwege het lava gesteente. De kleur past goed bij de zware opdracht van Frodo. 

Er volgde een steile afdaling met alleen maar losse steentjes. Julian had gezegd dat je zoveel mogelijk de kleinere losse steentjes moest opzoeken om je voeten neer te zetten: de grond zou meebewegen. Grote stenen gaven de valse schijn van houvast. Ook hielp het zei hij als je ontspannen zou lopen en niet bang zou zijn om te vallen, zoals je dat doet met skiën. Voeten schuin neerzetten en doorlopen. Het waren allemaal waardevolle adviezen. Ik kwam redelijk relaxed en zonder vallen beneden.

Uit de wind aan de rand van het Emerald Lake genoten we van een rijke lunch, verzorgd door 'Tongariroguidedwalks', alwaar wij de wandeling hadden besproken.

Het voelde alsof we aan het laatste deel van de hike begonnen, maar we hadden toch nog 9 km te gaan. Er volgde weer  kaal landschap en we liepen langs een nog zeer actieve krater, waaruit stoom kwam.

Het laatste deel van de tocht ging door een groen bos met een overdaad aan varens.

Op de parkeerplaats wachtten we - samen met de chauffeur van de auto die ons weer oppikte - op de Engelsen en Julian. Het was 18:30 uur geworden.

Een dag die bijna niet is na te vertellen, zo mooi.