Zaterdag 16 februari 2019, Tongariro

Een sprookjesachtige ochtend. Ontbijt op de veranda. 

68 Km rijden naar de Waitomo Caves; 1ste doel van de dag was nl een bezoek aan de grotten met de gloeiwormen. De rit ernaar toe was weer de moeite waard. Hansruedi maakte vanaf de bijrijdersstoel onder het rijden foto's van het landschap.

Het bezoek aan de grotten vond ik een aanfluiting. Het was het enige onderdeel van ons programma dat we niet van te voren hadden geboekt en het bleek dat wij pas om 16:00 uur aan de boottocht door de grotten van 45 minuten konden deelnemen. Tegen die tijd zouden we hoog en breed in het Tongariro National Park willen zijn. Het was op dat moment 11:30 uur. We kozen daarom voor een wandeling door kleinere grotten, met aan het einde van de route een kop thee. Het stelde niet veel voor.

Een gloeiworm leeft 90 dagen. Hij/zij heeft dunne, lange draden die licht geven. Het is wel een bijzonder fenomeen als je in de donkere grot naar de lichtjes aan de wanden van de grot kijkt. Het is alsof je naar een sterrenhemel kijkt. Voor het maken van foto's (die indruk maken) waren veel meer gloeiwormen nodig dan aanwezig in de kleine grot.

Thee dronken we in een schattig theetuintje. Bedacht om toeristen te vermaken en geld te verdienen uiteraard, maar het was wel een knus plekje.

De reis ging verder. 125 Km te gaan. Het was heet! In een naargeestig stadje (lelijk en surrealistisch, zie hiernaast) stopten we voor een pauze. Ik dronk er een hele lekkere ijskoffie. De break was op tijd. Ik was slaperig geworden achter het stuur. Maar al te vaak oorzaak van grote ongelukken.

De route na de onderbreking naar het Tongariro National Park was idyllisch. Langzaam rezen Mount Ngauruhoe (de met sneeuw bedekte berg) en Mount Doom (de bekende berg uit de Lord of the Rings, waar 'the one ring, to rule them all' werd gesmeed) op.

Bert en Hansruedi vingen de bergen vanuit de auto met hun Samsung.

De opwinding nam toe, ik heb hier naar uitgezien...

Bij de incheckbalie zagen we het al. Het barstte in het National Park van de hikes.  We installeerden ons in de gezellige kamers en besloten nog een korte wandeling te maken. De route van 2 uur bracht ons naar de Taranaki Falls. Er bloeide witte en paarse hei onderweg en ik spotte veel andere bloemen. Opmerkelijk, want het is hier heet. We zitten op 1.200 meter hoogte. Geen moeilijk traject om te lopen en feeëriek. Na de concentratie van het autorijden van die dag, ontspande ik en genoot van het stappen.

Vooraf aan de hike hadden we een tafeltje gereserveerd in het restaurant van het Skotel Alpine Crossing, ons logeeradres. Een plek waar natuurliefhebbers bij elkaar komen om te eten. Vanaf onze tafel hadden we al een grandioos uitzicht (het Skotel is Nieuw Zeelands hoogstgelegen hotel), maar toen na het voorgerecht de ober kwam vertellen dat we de zonsondergang niet mochten missen, liepen we naar de veranda van het restaurant. De liefhebbers met camera's met enorme lenzen hadden zich er al verzameld. Wat een plaatje. Ik voelde me weer zo dankbaar vanwege de mogelijkheid daar te staan en deze onvergetelijke ervaringen op te slaan in mijn herinnering.