Woensdag 13 februari 2019, Kaikoura

Het is hier zoveel warmer dan aan de oostkust, dat we buiten konden ontbijten.

Vervolgens wandelden we naar het Whale Watch kantoor bij het treinstation voor een excursie walvis spotten. Met een bus reden we naar de South Bay, alwaar de boot vertrok. Het was een comfortabele boot met een groot dek. Prettig met het oog op het maken van foto's. Naar het advies dat we bij de incheckbalie kregen, hadden we een anti-zeeziekpilletje ingenomen. De zee was onrustig. We hadden die dag niet het geluk van een strakblauwe lucht.

Al snel zagen we een groep 'Dusky' dolfijnen. De dieren waren speels en zwommen rond de boot.

Met een dosis geluk wist ik op het goede moment een foto te maken (zie hiernaast)!

Er waren verschillende moeders bij met kleintjes.

Volgende missie was het vinden van de potvis ('sperm whale'), het type walvis dat in deze contreien leeft. Met behulp van een censor, die door de bemanning van onze boot in het water werd gehangen, kan de locatie van de walvis worden vastgesteld.

Een potvis kan 16 meter lang worden en zo'n 50 ton wegen. De potvis die we vonden en een tijdje volgden, kwam helaas niet heel ver uit het water (zoals ik met Ed bijvoorbeeld wel in Canada had gezien), maar het blijft een beleving om zo'n groot dier zich gracieus door het water te zien bewegen.

Na dit mooie avontuur banjerden we naar onze cabin en lunchten buiten.

We hadden nog een hele middag voor ons, dus huurden we in het centrum van Kaikoura een mountainbike om de omgeving mee te verkennen. Het was een uurtje rijden naar het begin van een wandeling. Het laatste stuk van de fietstocht liep ik met de fiets aan de hand, want het was voor mij veel te stijl om te fietsen. We zagen onderweg een vee-tunnel 'in werking'; een rij koeien liep onder de weg door. Niet naar de buurman, waar het gras uiteraard groener is, maar naar de stal. 

De wandeling ging door een prachtig regenwoud. Omdat ik moe was, keerde ik eerder om dan de mannen en reed terug naar ons onderkomen.

Buiten in de schaduw streek ik neer met een koud drankje en tekende de avonturen van de dag op. Toen de heren thuis kwamen met boodschappen, was ik net klaar. Tijdje voor een koud glaasje wit!  

In het dorp at ik die avond voor het eerst 'hapuka', de witte vis die veel in Nieuw Zeeland wordt gegeten. Een smakelijke vis, die ik niet zo gauw met een andere witvis zou durven vergelijken.