Vrijdag 8 februari 2019, Wanaka

Uitzicht vanuit ons huisje. Het licht verandert snel bij zonsopkomst. Het is nog fris, maar de blauwe lucht belooft een zonnige wandeling.

De keus van de wandeling was gevallen op Colquhouns (geen idee hoe je het uitspreekt) Beach, ook wel Minaret Bay genoemd. Een route van 14 km.

Met de auto reden we over een onverharde weg naar het begin van de route, een aantal km buiten Wanaka. Het was inmiddels 26 graden toen wij aan de trail begonnen.

Onderweg was het smullen geblazen; ik liep door kostelijke landschappen van dor en groen, hoog en laag, flamboyante combinaties met water en lucht. 

Aan het einde van de route zou het verkoelende water van een strand wachten. Die aanname was zeker correct, alleen waren de golven dusdanig heftig dat ik de verkoeling niet aandurfde. Aan de Indische Oceaan in Zuid Afrika hadden de 2 heren zich al als ervaren zwemmers bewezen, dus ik maakte geen zorgen toen het tweetal zich mat met de kracht van het water.

De gastheer van onze accommodatie had ons gewezen op de toeristische trekpleister van de boom die pontificaal in Lake Wanaka staat. Op de terugweg van de wandeling naar huis bekeken we het fenomeen.

Bert en Hansruedi brachten, toen ze voor zichzelf een ijsje scoorden, lekkere pure chocolade met frambozen voor mij mee (ik wachtte bij de auto).

Terug bij ons knusse onderkomen tekende ik in de schaduw in de tuin de dag op onder het genot van de goede chocolade en een cappuccino die Bert voor me maakte. 

Die avond at ik een lekkere burrito met kip in het dorp. Het rode slaapmutsje dat ik thuis nog dronk was niet echt nodig (maar wel lekker); Klaas Vaak meldde zich zo gauw ik lag.