Maandag 4 februari 2019, Te Anau
Na een goed ontbijt, dat door de accommodatie was verzorgd, liepen we naar de Baldwin street, 'the steepest street of the world'. 161 m lang en met een hellingsgraad van 35% de steilste, bewoonde straat ter wereld. We liepen heen en weer naar het hoogste punt. Ik ben niet bang uitgevallen achter het stuur, maar ik had het niet met de auto willen rijden.
In mijn Capitool reisgids stond dat het treinstation van Dunedin een bezoek waard was, ook als je het transport van de trein niet nodig had. Dus namen we er een kijkje alvorens de reis naar Te Anau te beginnen. Naast het station streken we neer in de tuin van een cafeetje voor een cappuccino.
Na de koffie begon de reis van 330 km naar Te Anau dan echt. Bij Waihola Lake maakten we een fotostop. Het water was bladstil.
Hansruedi nam er het stuur over. Fijn idee dat hij kan rijden als het moet. Je weet nooit of dat nodig is. Ik vind autorijden leuk en Hansruedi niet, dus gelukkig zou blijken dat ik de overige 2.500 km kon rijden!
In Gore sloegen we foerage en wijn in en dronken er een cappuccino. Over het cowboy- achtige stadje is verder weinig te vertellen.
Het landschap waar doorheen we vandaag reden is overweldigend mooi. Heel fijn om in de comfortabele auto door dit feeërieke decor te rijden. 50 Km voor Te Anau picknickten we met een lekker broodje in het zonnetje. Het was wel winderig.
In Te Anau bleek een dot van een huisje op ons te wachten. Vanuit ons huisje zien we nog net een staartje van Lake Te Anau.
We installeerden, knapten onszelf op en liepen door het dorp om lekker te gaan eten. Door de tip van de gastheer lukte dat weer erg goed met een fantastische lamscurry. Buiten dronken we een biertje op het terras. De mensen in restaurants en winkels zijn hier weer erg vriendelijk en toegankelijk.
In ons huisje dronken we nog een lekker lokaal Merlootje. Een plus voor NZ: de overdaad aan lekkere, lokale wijnen.