Maandag 18 februari 2019, Rotorua

Helaas verlieten we die dag het Tongariro National Park. Ik had 3 weken kunnen vertoeven op deze heerlijke plek.

Maar de reis ging verder. Met Rotorua als eindbestemming. Eerst wachtte mij onderweg andere indrukken van dit schitterende land. We pauzeerden vele malen om van de feeërieke decors te genieten en ze te vereeuwigen. Hansruedi vond geen enkele actie te gek om dat te bewerkstelligen, dus ik ondersteunde hem daarbij waar ik kon. Wat wij zagen zie je op foto 1 en 2 hieronder. De 2 andere foto's zijn bij een andere stop.

De volgende onderbreking was Taupo, gelegen aan het Lake Taupo (Taupomoana). Het barst hier van de watersport. In het zonnetje aan het meer dronken we een cappuccino, nadat we gespeeld hadden met de tekst van de stad die mijn naam in zich draagt.

Deze stop was bij de Huka Falls, 10 km voorbij Taupo. Het water heeft een helderblauwe kleur en de kracht van het water dat door de rivierbedding wordt gepusht is enorm. 

Ik maakte er filmpjes van.

De volgende bestemming was Orakei Korako, wat 'verborgen vallei' betekent.  Het is een gebied van thermische bezienswaardigheden, waarvan het 'Emerald Terrace', hiernaast op de foto, het grootste van zijn soort is in Nieuw-Zeeland. Zwavel kleurt het gesteente geel.

De vallei bevat talloze geisers en er is volop vulkanische activiteit. Overal staan borden die waarschuwen voor brandwonden als je in aanraking zou komen met het hete water. De Nieuw Zeelanders hebben een gezond zakelijk inzicht; voor de overtocht met het bootje betaalden wij 39 NZD pp. Maar, eerlijk is eerlijk, de entree tot de vallei is prachtig (hieronder).

We wandelden in 1,5 uur langs de kraters en geisers. Op een hooggelegen punt dat lekker in de zon lag, lunchten we, met uitzicht over de Orakei vallei.

Het inchecken in ons huisje met 2 slaapkamers, in het Cosy Cottage Thermal Holiday Park in Rotorua was snel gebeurd. We besloten nog even kennis te maken met de kiwi's, naast het varen-blad, het nationale symbool van Nieuw Zeeland. Een kiwi is een vogel die niet kan vliegen. Het is een nachtdier, maar in het Rainbow Springs Nature Park heb je de gelegenheid om de dieren te spotten. Tenminste, als je gelukt hebt (hadden we). Toen we aankwamen hadden we nog precies een half uur om de dieren te vinden in de hokken met infrarood licht. De vogels zijn een stevige maat groter dan een kip. Ze hebben een lange dunne snavel waarmee ze in de grond voedsel (insecten) zoeken. Schattig om ze rond te zien scharrelen. Bert maakte 4 enige filmpjes (waarvan 1 hieronder). 

Terug bij ons huisje pakten Bert en Hansruedi hun zwemspullen. Ze zochten het zwembad op, op het vakantiepark en namen een kijkje bij de geiser en de hete modderpoel op het terrein.

Ik douchte lekker en streek neer in het zonnetje op het grasveldje aansluitend aan ons huisje, met een boek en een wit wijntje.  

Na de borrel met zijn drieën, liepen we naar het centrum van Rotorua. In Rotorua ligt veel geschiedenis van de Maori's. En er leven vandaag de dag nog steeds veel Maori's in deze plaats en contreien. Ik maakte foto's van de St. Faith Anglican Church uit 1900 (hiernaast). De stijl heet 'Tudorstijl'. Ik vereeuwigde ook de Tamatekapua (hieronder), een  verzamelplaats van de Te Arawa stam. Deze naam komt van de Maori kapitein, die vanuit Australië in een kano naar Nieuw Zeeland voer.

Bert vond via zijn smartphone in het stadje een overdekte straat met aan beide zijden het ene restaurantje na het andere. Het restaurant dat we aanvankelijk uitkozen was voor die avond volgeboekt. We reserveerden voor de volgende avond en streken bij de Thaise buren neer. Ik genoot van een goede curry.

Eenmaal thuis had ik geen puf meer voor een slaapmutsje. Dat slapen ging heel gemakkelijk zonder. In mijn dromen deed ik het heerlijke avontuur nog eens dunnetjes over.