Vrijdag, 30 september 2022, Ampasindava, L'Hermitage

06.05 uur wakker. De wekker had ik om 6.30 uur gezet, maar het was licht buiten en ik was uitgerust. In de omgeving maakte ik een wandeling.

Het ontbijt was vanaf 7.30 uur. Pannenkoekjes met eigengemaakte ananasjam, vers fruit en brood. En een malariapil, hahaha.

Het fruit is hier zo lekker! De mini banaantjes, mango, ananas en papaja zijn niet te vergelijken met het fruit in Nederland. Er zit zoveel meer smaak aan. 

Om 09.15 uur vertrok onze boot naar de 1ste snorkellocatie bij Nosy Sakatia. In deze omgeving zouden we met de reuzezeeschildpadden zwemmen.  

De kapitein wist de dieren gemakkelijk te vinden. Hij stuurde met zijn voet, terwijl hij over het dak van de boot naar de zeedieren uitkeek. Zo vond hij de walvissen, de walvishaaien en ook de reuzezeeschildpadden. Als je boven kwam van het snorkelen, wees hij naar de overige plekken, waar zich dieren bevonden. 

Monique en ik zwommen een tijdje met een mannetjes zeeschildpad mee. Het dier stoorde zich totaal niet aan onze aanwezigheid. Het at van het zeegras, dat op de bodem groeit. Af en toe zwom hij naar boven om adem te happen. Wij zwommen dan mee naar de oppervlakte om boven water naar zijn mooie getekende kop te kijken. De foto's hieronder maakte Monique met haar onderwatercamera. Het is een onvergetelijke ervaring. 

Onderweg naar de 2de snorkelplek, spotte de kapitein een walvismoeder met een kleintje. We hielden genoeg afstand om geen stress te veroorzaken bij de jonge moeder. Wat was ik weer blij met de zoom-mogelijkheden op mijn camera. We volgden de dieren een tijdje. Fantastisch om te zien. 

Bij de 2de duikplek snorkelden we om naar koraal en vis te kijken. Er zitten ook roggen, maar die vond ik niet. Er zaten veel kleine kwalletjes, die prikten als je ze aanraakte tijdens het passeren. Het prikte en jeukte een beetje in het water, maar terug in de boot was het al gauw weer weg. Dat geluk had niet iedereen.

De boot zette ons af bij de witte strandtong, waar we de vorige avond naar de zonsondergang hadden gekeken. 

Door het ondiepe water liepen we terug naar onze lunchlocatie.

Daar hadden we een geweldige lunch.

Na de lunch voeren we terug naar de haven van La Moya Beach. Onderweg spotten we nog 2 walvissen.

Het was 66 km varen en de boot voer 44 km per uur, dus arriveerden we na 1,5 uur in de haven.

Daar waren we getuige van een feest.

Een local rende met een stier aan een touw over het strand met achter zich aan een meute zingende, kleurig geklede mensen. De stier werd geofferd, omdat een vrouw die 8 jaar geen kinderen kreeg, zojuist was bevallen van een gezond kind. Ze bedankten een almachtige (welke weet ik niet, hahaha). 

We haalden onze overige bagage op uit de bagageopslag en stapten op een andere boot naar ons volgende hotel. Het was nogal een bumpy ride. Bij aankomst in het hotel, dat wederom direct aan de zee ligt, konden we nog net op tijd getuige zijn van een hele mooie zonsondergang.

Ons verblijf voor de komende nacht is eenvoudig. Geen WiFi. Het hotel is vanwege corona 2 jaar dicht geweest en moest de kosten van de WiFi drukken. Maar, we werden hartelijk ontvangen.

Ik heb voor het eerst geen klamboe en er vielen constant kleine pissebedden uit het rieten dak op mijn bed. Ik vette mezelf flink in met deet. Better safe than sorry. Verder was het een kwestie van verstand op nul. Iris lichtte toe dat het verblijf in dit hotel 300 km omrijden scheelt. Er is geen alternatief hotel in de buurt.

Ook het eten was eenvoudig, een sandwich met tonijn, maar dat was helemaal niet erg na de rijke lunch van vanmiddag. De douche voor het eten was ondanks koud water, heerlijk!