Zaterdag, 7 september 2024, Dienten 

Het uitzicht uit mijn raam op de vroege ochtend is schitterend (hiernaast).

De taxibus was 10 minuten te laat, maar had dit keurig aan ons hotel doorgegeven, dus we waren geïnformeerd.

De bagage paste niet meer in de taxibus en zou later opgehaald worden.

Het landschap onderweg is oogverblindend. Ik keek naar een enorme berg van de Oostenrijkse Alpen en moet aan een opmerking van Bert denken tijdens de eerste rit op de eerste wandeldag. Ik wees naar het uitzicht op de berg en Bert grapte ‘Ga je nu gedurende de komende 7 dagen elke berg aanwijzen?’ Ik heb hem. Het wemelt hier van de schitterende bergen, hahaha. 

We reden naar Hintermoos, de Maria Alm. Hier startte de wandeling en klommen we naar de Pinzgauer Grasberge.

Vanaf daar wachtte ons een fantastische hoogtewandeling langs boerenalmen, uitgestrekte alpenlandschappen, rustieke houten hutten en een hemels uitzicht.

Ik rustte uit en paste op mijn bagage en die van de 2 heren op het hoogste punt van onze wandeling (1.814 meter), de Marbachhöhe. De heren beklommen de toegift van 200 m. Ik besloot dat het voor mij zo goed genoeg was. De wandeling kostte flink wat moeite, want gedurende de afgelopen 2 weken speelt mijn te traag werkende schildklier op. Ik was blij dat deze klim gelukt was. Terwijl Bert & Hansruedi de laatste 200 m klommen, vermaakte ik me met het maken van foto's van het ‘kleine’ (bloemetjes) om me heen. 

Bert & Hansruedi waren heel zorgzaam vandaag. Halverwege de route was er de mogelijkheid om de wandeling naar de top te skippen en om de berg heen te lopen. Vooraf had ik aangegeven dat ik op dat punt zou beslissen of ik die short cut zou nemen of niet. Bert zei meteen dat hij dan met me mee zou lopen. Ze bleven bij me in de buurt, terwijl zij normaal gesproken veel harder lopen dan ik. Hansruedi zei heel voorzichtig dat hij me adviseerde om de toegift van 200 m klimmen niet te doen.

Het zijn echte vrienden. 

Na een half uurtje waren Bert en Hansruedi terug van de toegift. We lunchten op mijn pauzeplek en begonnen daarna aan de afdeling naar Dienten.

1,2 km voor het eindpunt van de wandeling kwamen we langs een restaurantje. Daar namen we op het terras  een lekker drankje. Ik drink de hele vakantie al alcoholvrij bier. Alcohol versterkt de moeheid, dus dat vermijd ik, maar een biertje is goed tegen de dorst. Ik heb al heel wat merken alcoholvrij bier uitgeprobeerd. 

Om half zes kwamen we in het hotel in het traditionele bergdorp Dienten aan. Dienten ligt aan de voet van de berg, de Hochkönig.

De entree van het stadje was een wit kerkje op een hoger gelegen deel van de stad. De hotelkamer is weer prima en het uitzicht formidabel. We zitten op 1.100 m hoogte. Het is hier ‘s avonds, als de zon weg is, beduidend kouder. 

De wandeling van vandaag bedroeg 11,5 km. Er stond zonder rustmomenten 5 uur voor. We stegen 1000 m en daalden er 950.

We aten in het hotel. Er is ook een pizzeria in het dorp, maar de kaart van het hotel beloofde wat. Ik genoot van een voortreffelijke hertenragout met rijst en rode kool. Het vlees kon ik zo naar binnen slurpen, zo mals was het. 

De heren deden na het eten een rondje dorp, I called it a day.