Dinsdag, 10 september 2024, Obervellach

Onze wandeltocht door de Oostenrijkse Alpen ging verder. Vandaag was die 19 km lang met maar 170 m stijgen en 670 m dalen. We liepen door het Seebachtal langs de Stappitzer See, waarlangs we uitzicht op de Ankogel gletsjer hadden. In de beschrijving stond dat we door 2 kloven zouden lopen, de Rabischenschlucht en Groppensteinschlucht, maar dat het kon zijn dat 1 of alle 2 de kloven dicht zou zijn ivm hoog water. In dat geval moesten we om de kloof/kloven heen lopen.  

De dag was begonnen met petweer. Na een sober ontbijt (er was geen vers fruit voor in de yoghurt en het brood was niet lekker), stapten we om 9.00 uur de regen in. Het motregende en af en toe viel er een kort, stevig buitje. Langs de Angor kabelbaan wandelden we naar het Stappitzer meer. Jammer dat het toen net hard regende, want met een zonnetje was het er idyllisch geweest. De nattigheid duurde tot 12.00 uur. We hadden net het rondje rondom Mallnitz voltooid toen het weer opknapte. 

Terug in het dorp dronken we een slechte cappuccino bij de plaatselijke bakker, alvorens we aan de route naar Obervellach begonnen. Die was schitterend. De hemel was opengebroken en het werd een mooie middag. De kloven waren toegankelijk. Het woeste water dat er doorheen stroomt is soms oorverdovend. Door middel van de bruggen en vlonders kun je dicht langs het water lopen. Dat kan trouwens niet gedurende het hele jaar. De toegang tot de kloven kan aan beide kanten met een deur worden gesloten. 

Eenmaal aangekomen in Obervellach streken we neer op een zonnig terras en genoten er van een lekkere coupe ijs. Obervellach is een fotogeniek dorp, zeker als het mooi weer is. 

Het Nederlandse echtpaar dat wij al een paar keer tegen waren gekomen tijdens onze wandeling en dat er toevallig ook neerstreek, trakteerde ik er op een biertje. 2 Dagen ervoor was ik onderweg een stok verloren. Zij vonden hem en brachten hem aan mij terug. Toch € 40 handel. De man zei 'Proost, dat je nog maar een paar keer de stok mag verliezen', hahaha. 

Het avondeten was in een bijzondere setting; er was een bus senioren gearriveerd. Na het eten gingen ze aan de polonaise en werd er uit volle borst meegezongen met de Duitse schlagers. Wij kwamen tot de conclusie dat het hotel daarom ‘Erlebnishotel’ werd genoemd, haha.

Soep en salade moest je zelf pakken. Qua hoofdgerecht was er een keuze uit 3, welke we bij aankomst door hadden moeten geven. Ik koos voor een vleesspies met frietjes. We dronken er een lekkere Grüner Veltliner bij. 

Het nagerecht werd uitgeserveerd; een panacotta met vers fruit.