Zaterdag 18 augustus 2018, Santa Cruz (Galápagos eilanden)

De binnenlandse vlucht van nog geen 2 uur naar het eiland Baltra verliep vlekkeloos. Met kippenvel liep ik onder het bord (hiernaast) door. Het aantal bezoekers op de Galápagos eilanden kent een maximum. Het is een van de maatregelen om de invloed van mensen op de ecologische systemen onder controle te houden. Ik ben een van de gelukkigen. Markus, de Engels sprekende reisleider, heette ons welkom met een open glimlach. Hij is net als Pacha een Quechua. Op de Galápagos eilanden heb je geen toegang tot de nationale parken zonder gecertificeerde gids. 

Op Baltra bevindt zich slechts een luchthaven, meer niet. Vanuit de airport reden we daarom met een bus naar de watertaxi, die ons over het Itabaca kanaal voer. Daar kwamen we aan op het eiland Santa Cruz, waar we 2 nachten zouden verblijven. Aan de waterkant zat een bruine pelikaan als welkomstcomité.

Aan de oever op Santa Cruz stond een andere bus klaar. Met deze bus zouden we een paar dagen rondtoeren.

In de bus kregen we van Markus de eerste briefing. Er zijn 7 belangrijke regels in acht te nemen op de Galápagos eilanden:

1. Altijd 2 meter afstand bewaren tussen jou en een dier.

2. Als je met meerdere mensen bent, het dier aan 1 kant passeren.

3. Raak dieren niet aan.

4. Voeder dieren niet. 

5. Gebruik geen flitslicht als je een foto maakt.

6. Neem geen flora of fauna mee.

7. Geniet van de Galápagos eilanden!

De briefing was serieus, maar vriendelijk.

De Galápagos eilanden bestaan uit 13 grote en 50 kleine eilanden. Ze zijn allen beschermd: geclassificeerd als national park. De Zuid-Oostelijke eilanden zijn het oudst: 4 à 5 miljoen jaar. Er zijn 3 eilanden bewoond; Santa Cruz, Isabela en San Cristóbal. De eerste 2 zullen we bezoeken. Santa Cruz telt 20.000 inwoners. Aan de noordkant is het regenachtig, aan de zuidkant zonnig.

We stopten op de route naar het hotel en liepen een klein stukje feeëriek bos in. Het pad leidde ons naar Los Gemelos (Tweelingkraters).

Er vindt op de Galápagos eilanden nog altijd veel onderzoek plaats door wetenschappers. Charles Darwin arriveerde hier in 1835 op 26-jarige leeftijd en ontwikkelde zijn evolutietheorie. Hier schreef hij zijn grote werk 'On the origin of species'. Niet alleen stelde hij dat het dierenrijk niet kant-en-klaar van de hand van God kwam, maar ook dat mensen in veel opzichten niet verschillen van dieren.

Markus adviseerde ons om uit het raam van de bus te kijken en goed op te letten. Rotsblokken in het landschap langs de route, zouden zomaar reuzenschildpadden kunnen zijn. Er werd regelmatig gegild als een van ons een reuzenschildpad spotte (ik niet uitgezonderd). Markus verzekerde ons dat we alle gelegenheid zouden krijgen de reuzenschildpadden van dichtbij te bekijken en te fotograferen. Hij hield woord...

We parkeerden de bus en kregen een paar laarzen aangemeten. De ontdekkingsreis naar de reuzenschildpadden begon. Men telt momenteel 30.000 reuzenschildpadden op de Galápagos eilanden. Vroeger waren dat er 200.000. Er zijn verschillende fokprogramma's gaande. Doel is om de 200.000 opnieuw te bereiken en de natuur vanaf dat moment zijn werk te laten doen. Het was een heel bijzondere ervaring om de reuzenschildpadden in hun natuurlijke habitat van zo dichtbij te kunnen gadeslaan. 

In het Ecuadorboek had ik gelezen dat in de 19e eeuw de reuzenschildpadden levend (gestapeld) op hun schild in het ruim van een schip werden bewaard als voedsel. Een reuzenschildpad kan 1 jaar zonder eten en drinken. Op deze manier was er vers vlees aan boord. Ik kan pagina's doorschrijven over de interessante informatie die ik kreeg over de fokprogramma's en het leven op de eilanden; de schildpadden in het bijzonder. Maar dit is slechts een website over vakantiebelevenissen. Het zal duidelijk zijn dat ik onder de indruk was...

... nou, nog een klein weetje dan; een mannetjes schildpad weegt 100 tot 300 kilo, een vrouwtje ongeveer 75. Het bevruchten van een vrouwtjes-schildpad duurt minstens 4 uur.