Woensdag 8 augustus 2018

Het was al licht toen om 6.30 uur de wekker ging. Hier in Quito, 24 kilometer bij de evenaar vandaan, is het altijd 12 uur per dag licht; om 6.00 uur wordt het licht en om 18.00 uur donker.

We hadden weer een heerlijk, vers geperst fruitdrankje bij het ontbijt. Bij elk ontbijt en bij elk dagmenu zou ik gedurende alle 18 dagen daarvan kunnen genieten. In het Ecuador boek had ik al gelezen dat Ecuador een enorme verscheidenheid aan fruit en groente kent.

De bus vertrok om 7.45 uur. Er zijn 30 zitplaatsen in de bus, dus het is ruim en comfortabel voor ons gezelschap van 12 (inclusief Pacha en Vinicio). Ik had de beste plaats in de bus (goed zicht en veel ruimte). Wilde deze plaats vanuit sociaal oogpunt afstaan aan iemand anders, maar gedurende de hele reis wilde niemand hem.

De busreis van Quito naar Otavalo was grandioos. Het landschap is feeëriek met steeds het Andes gebergte in het vizier. Pacha vertelde onderweg dat de Spanjaarden 100 jaar na de Inca's arriveerden in Ecuador. De burgeroorlog tussen Atahualpa en Huascar, zonen van de Inca koning Huayna Capac, was net uitgevochten*. Er waren veel doden gevallen, waardoor de verdediging van de Inca's zwak was. Atahualpa werd door Pizarro (Spaanse generaal) gevangen genomen. Hij eiste voor de vrijlating van Atahualpa 2 kamers vol goud en toen hij die had ontvangen, vermoordde hij Atahualpa.

* over de Inca's later meer

We stopten voor een korte break op de evenaar. In het kleine cafeetje scoorde ik een goede cappuccino. Het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen was bijzonder.

Ik zat op een bankje van mijn koffietje te genieten, toen er een jongetje en een meisje naar me toe kwamen. In mijn beste Spaans wisselde ik wat woorden met ze. Haar moeder was eigenaresse van het restaurant aan de overkant van de straat. Het meisje was 9 jaar, het jongetje 8. Hij was haar vriendje. Toen ik in de bus zat, bedacht ik dat het leuk was geweest een foto van ze te hebben. Ik had ze wel ieder een dollar gegeven voor een ijsje.

Aanvankelijk was ik niet heel enthousiast over het 1ste doel van de dag: bezoek aan een rozenkwekerij. Door het gelijkmatige klimaat biedt Ecuador de beste kwaliteit rozen ter wereld. Er wordt over de hele wereld geëxporteerd, ook naar Nederland. De export van rozen staat op de 5de plaats. Op nummer 1 staat olie, 2 bananen en 3 garnalen.

Het bezoek aan de rozenkwekerij was verrassend. De rozen zijn extreem lang en stevig, met een grote knop. Ik had lol in het maken van de kleurige foto's. 

Lunch genoten we in de Cayambe vallei, tussen de Cayambe vulkaan en de Imbabura vulkaan. Restaurant Mira Lago (kijk op het meer), had een enorme glazen pui, waardoor we onder het eten een fantastisch uitzicht hadden op de vulkanen en het meer.

In het aangrenzende winkeltje bij het restaurant vond ik mijn 1ste kerstbal; een kleurig lamaatje van stof.

Onze reis ging verder. Van het Condor Parque verwachtte ik veel. Te veel. Het Condor Parque is een opvanghuis voor roofvogels die niet meer voor zichzelf in de vrije natuur kunnen zorgen. Al met al had het park 2 condors. Verder uilen en roofvogels. Mooie dieren zijn het zeker, maar van de kooien waarin de dieren leven, word je niet vrolijk. Tijdens een show kwamen er 2 roofvogels niet terug van hun 'voorstelling'. Het gebeurt vaker dat de vogels dan een paar dagen wegblijven (totdat ze honger krijgen). We zagen ze in de verte heel gracieus vliegen. Dat loste direct de somberheid over de kooien op.

We reden naar hotel Riviera Sucre in hartje Otavalo. Het hotel en mijn kamer waren super leuk en we werden door de gastvrouw en gastvrouw bijzonder vriendelijk ontvangen met een hapje en een drankje.

Otavalo is een gemoedelijke stad, minder groot dan Quito en ligt op 2.500 meter hoogte. De inheemse bevolking gaat er bijzonder kleurrijk gekleed. Ik voelde me er meteen goed.

's Avonds liep ik met de groep en Pacha het stadje in om een goed restaurantje uit te zoeken. Pacha woont in Otavalo, dus we kwamen bij een goed adresje terecht. Ik at die avond een lekker currytje en dronk er een biertje bij.