Dinsdag 7 augustus 2018

De bus vertrok om 7.45 uur naar de beroemde Panecillo heuvel met daarop het standbeeld van de gevleugelde maagd, het symbool van Quito. Zij waakt over de stad. Vanaf het plein bij het standbeeld van de maagd, heb je een prachtig uitzicht over de stad en over de 'Vulkanen Avenue'. Van Quito tot Cuenca loopt het Andesgebergte met zijn vele vulkanen. Onderweg wees Pacha ons op de Cayambe vulkaan. Een nadere kennismaking volgt... 

De volgende bestemming was het Intiñan museum. Het museum is gelegen op de evenaar. Het is er een commercieel gebeuren, maar het heeft iets vriendelijks door de testjes en spelletjes die door de gids worden aangereikt om met de corioliskracht te spelen. Precies op de scheiding van het Noordelijk en Oostelijk halfrond (de evenaar), vinden daardoor tegengestelde krachten plaats. Wanneer je water door een putje weg laat lopen op het Noordelijk halfrond, kolkt het water tegen de klok in weg door het putje. Op het Zuidelijk halfrond kolkt het water met de klok mee. De plaatselijke gids deed hetzelfde testje exact op de evenaar. En daar stroomde het water kaarsrecht naar beneden, zonder enige draaiing, heel bizar om te zien.

Zo was er ook een testje om precies op de evenaar met gespreide armen over de streep van de evenaar te lopen. Dat was vrijwel onmogelijk door de corioliskracht vanuit zowel Noordelijk - als Zuidelijk halfrond, die beiden invloed op je uitoefenen. Het was puur vermaak.

Er zaten overigens wel mooie vogels in de omgeving rondom het museum. En er stond een stenen zonnewijzer, mooi door zijn eenvoud (de tijd klopte precies).

Bij het evenaar monument 'Mitad del Mundo' stopten we kort om een foto te maken.

Vervolgens zette de buschauffeur, Vinicio, ons af bij de Basiliek in het historische centrum van de stad voor een stadswandeling. De avond ervoor was ik  met Veerle al even naar de kathedraal toe gelopen. Nu bekeken we de kerk ook van binnen. Ik heb vele kathedralen gezien die mooier zijn dan deze, maar het blijft fijn om in een religieus gebouw rond te lopen.

De lunch gebruikten we op een gezellige patio achter het Plaza Grande. Plaza Grande is een plein vol bloemrijke bomen en enorme yuca's. Het presidentiële paleis grenst eraan. Met een select gezelschap liepen we verder naar het klooster van San Francisco (1535), terwijl ik onderweg het straatbeeld van Quito vastlegde. Ook sjouwden we door La Ronda, een van de oudste straten van Quito.

Wat mij betreft kon er nog meer bij. In mijn boek over Ecuador stond dat ook de Iglesia de la Compañia de moeite van een bezoek waard was. De rest van het gezelschap liep terug naar het hotel, toen ik de kerk nog even binnenliep. Het was allemaal goud dat de klok sloeg. Barok is niet mijn tijd, maar ja, als je hier nou toch bent.