Dinsdag 21 augustus 2018, Santa Cruz

Om 4.30 uur tetterde de wekker in mijn oor dat het tijd was om op te staan. Ik was al even wakker. Het was de laatste dag op de Galápagos eilanden, tenminste de laatste dag met een echt programma. Morgen vliegen we terug naar het vaste land. Ik ben erg onder de indruk van het leven op de eilanden. Het leven manifesteert zich hier in de meest pure vorm. In de beschermde gebieden is het leven van de mens ondergeschikt aan dat van de natuur. Op deze eilanden ben je je bewust dat je je in een volledig afgeschermde wereld bevindt. Het lijkt een droom of film. Ik ben dankbaar dat ik hier kan zijn.

Op het programma stond de stevige boottocht van 2 uur terug naar Santa Cruz. We wilden op tijd in de haven zijn, zodat wij de beste plaatsen zouden hebben. Dat is geen garantie voor geen zeeziekte, maar alle beetjes helpen. Wederom werden wij en onze bagage in de haven grondig gecontroleerd op flora en fauna. Het ging goed, er werden geen souvenirs gevonden.

Het 1ste rang zitten in de boot lukte niet: we voeren met 2 watertaxi's naar de openbare speedboot (er kunnen 20 mensen in de Lancha Rápida) en de andere watertaxi arriveerde als eerste. De reis verliep voor mij prima. Wij passeerden een eiland dat de vorm had van een schildpad (zie foto hierboven). 

Eenmaal terug op Santa Cruz dropten we onze bagage in het reeds bekende hotel Ninfa en liepen naar het Charles Darwin Research Centre aan de rand van het dorp. Het bezoek was eerder ter sprake gekomen en mijn verwachtingen waren hoog. Het CDRC is opgericht in mijn geboortejaar. Het centrum is het kloppend hart van onderzoek naar en beheersing van flora en fauna op de eilanden.

Markus deed de rondleiding zelf, we hadden geen plaatselijke gids. Markus woont zelf op San Cristóbal, maar hij beschikt over veel kennis. Hij vertelde ons over 'Lonesome' George', de reuzenschildpad die ruim 100 jaar oud werd. Er werd wereldwijd een oproep gedaan in de hoop dat er ergens ter wereld nog een vrouwtje van zijn soort zou bestaan. Een vrouwtje werd gevonden, maar George had geen interesse meer. Ik zag een documentaire van David Attenborough, opgenomen 2 weken voor de dood van George. Het verhaal had ik al van mijn broer gehoord. Mijn nichtje Yolanda is hier ook geweest en heeft George nog levend gezien.

Markus nam ons mee naar het gebouw waar Lonesome George is opgezet. Wij moesten 2 minuten in een koude voorkamer wachten. Zo worden bacteriën gedood die mensen eventueel bij zich dragen, zodat deze niet kunnen worden overgedragen naar de opgezette reuzenschildpad. 

Na de lunch stond er een wandeling op het programma naar Tortuga Bay om te zwemmen. Markus had gezegd dat we onze snorkelspullen thuis konden laten: het was slechts een mooi zandstrand om te zwemmen en te relaxen, er was geen leven te zien onder water. Ik geloofde hem niet. Nam mijn duikbril mee.

Het wandelpad liep door een apart bos met veel struiken zonder blad en veel cactusbomen. Ik ving ook een paar vogels met mijn camera.

We installeerden ons op het strand en Margriet en ik gingen erop uit om te snorkelen. Maar Markus had gelijk... Er zit weinig leven in dit water, omdat het een baai is waar het water stil staat. Niks voor haaien en zeehonden. Die willen reuring.

Ik zwom lekker. Maakte een wandelingetje naar een bos cactusbomen, maakte een filmpje van een vissende pelikaan en  poseerde met de zeeleguaantjes. 

Markus, Veerle en ik liepen de route terug naar ons hotel. De overige groepsleden stapten in een watertaxi, die hen terug bracht naar de haven van Santa Cruz. Terug in het dorp banjerde ik over de boulevard, bezocht de markt en zag nog allerlei dieren. Langs de pier zag ik een rog. Ik streek neer op een terras voor een biertje en maakte wat aantekeningen. Wat een afsluiting van de vakantie vandaag. Niet normaal, hoeveel ik beleefd heb de afgelopen 18 dagen. De mooie herinneringen ervan draag ik de rest van mijn leven bij me.