Dinsdag 14 augustus 2018, Riobambe

Op weg naar de kou, naar het Chimborazo National Park. En weer probeerde ik vanuit de bus het beeld vast te leggen van de imposante landschappen die aan ons voorbij trokken. Heel fijn dat Vinicio de ramen van de bus weer zo mooi schoon had gemaakt.

We strekten halverwege de benen en bezochten een markt, waar ik een warme poncho en nekkraag vond.

De reis van 300 kilometer verliep gladjes. Ik las de informatie in het Ecuador boek over het Chimborazo NP en de provincie. De Chimborazo is de hoogste vulkaan van Ecuador. Daarom wordt hij 'Taita' (vader) genoemd. 

Hij is 6.310 meter hoog. In de streek om de Chimborazo vulkaan heen leven 3 soorten lama's. Van klein naar groot: de vicuña's, de alpaca's en de lama's. De vicuña's (hiernaast) worden gevangen om te worden geschoren en worden daarna weer losgelaten. Het is toegestaan. De vicuña's geven de beste kwaliteit wol.

De bevolkingsgroepen die om de Chimborazo vulkaan wonen zijn divers. Aan hun hoed kun je zien tot welke bevolkingsgroep ze behoren.

We stopten een paar keer om de Chimborazo vulkaan vast te leggen op beeld...

Bij de ingang van het national park wachtte de gids ons op. Ze stapte bij ons in de bus en gaf ons informatie over de vulkaan en het park. Ze zong ook een lied over een hert dat leefde op de Chimborazo berg. Jagers hadden toestemming gekregen van de berg om er te jagen. Het hert ontsnapte aan de jagers door in de mist te gaan staan, die vaak om de berg heen hangt. Vandaag niet. Er was wat bewolking, maar over het algemeen was de lucht blauw. Koud en zonnig, heel geschikt voor een wandeling naar 5.000 meter.

De wandeling was grandioos. Door de hoogte waarop we ons begaven en de flinke klim die we te doen hadden, ging het wandelen niet snel. Maar ik genoot volop van het wandelen en van de magnifieke uitzichten. 

Na de 3 uur durende wandeling stond ons terug in de bus een onaangename verrassing te wachten. 7 Mensen van de groep hadden of vooraf besloten de klim naar 5.000 meter niet te wagen of waren ergens in het begin van de route omgekeerd. Met 2 andere groepsleden, Pacha en de plaatselijke gids had ik onbezorgd de route gelopen. Genietend, ontspannend, filosoferend. Maar toen ik in de bus stapte, lagen mijn groepsgenoten languit op de stoelen. Ze hadden ernstig last van hoogteziekte. Ik moest hard mijn best doen om me niet schuldig te voelen.

De reis naar Riobambe was snel beslecht. We waren in een vloek en een zucht in het hotel, waar iedereen zich rap terugtrok om bij te komen. De comfortabele kamer kwam als geroepen. Ik douchte en lag ontspannen op bed. Ik sliep niet, maar bekeek de film van de reusachtige beklimming nog een keer.

Tijdens het diner was nog niet iedereen 'de oude'. Het biertje was goddelijk. Iedereen taaide vroeg af. De volgende dag zou om 4.30 uur beginnen...