Zondag 24 november 2019, Corcovado

In het eerste licht van de dag spoelde ik aan in het blauwe huisje in Corcovado.

Na het ontbijt waadden we weer door het water naar de boot, die ons naar het begin van onze wandeling bracht in het La Sirena National Park. De lokale gids vergezelde ons vanuit de lodge.

De ingang van het National Park ligt aan zee. Vrijwel direct na aankomst zagen we een witsnuitneusbeer, scharrelend naar eten. Tijdens het eerste deel van de wandeling over het strand, spotten we een zwarte havik, gieren, apen en een leguaan. Pas na het maken van de foto's ving ik op van Mario dat de leguanen bijten! Ik heb een engel op mijn schouder. 

Het was 8:00 uur en bloedheet, maar tussen de bomen was het te doen.

De wandeling door La Sirena was sprookjesachtig.

Op een gegeven moment zagen we in het bos, boven het struikgewas uitstekend, 8 à 9 gekromde staarten zich voortbewegen. Een groep witsnuitneusberen. Het was te donker en er zat teveel struikgewas voor om ze te fotograferen, maar het beeld staat haarscherp op mijn netvlies.

We waren al op de terugweg, toen het gebeurde. Over de associatie die ik had met de wervels van de walvis die we vonden, moest ik achteraf goed nadenken. Het licht van de zon dat scheen op de walviswervels deed me denken aan een scene in The Lord of the Rings.

Het prachtige proza van Elrond kwam in mijn gedachten. Met deze tekst probeert de elfenkoning zijn dochter te confronteren met de gevolgen van haar keuze voor de liefde voor Aragorn. Arwen is een elf en onsterfelijk. Aragorn is een man en sterfelijk. Arwen zal in oneindigheid treuren om het verlies van haar grote liefde, Aragorn. Elrond spreekt tot zijn dochter...

'But you, my daughter, will linger on in darkness and in doubt. As nightfall in winter, that comes without a star. Here you will dwell, bound to your grief, under the fading trees, until the world has changed and the long years of your life are utterly spent.'

Maar de kracht van liefde is onmetelijk groot...

Terug in de lodge was het lunchtijd. Er kwam een warme maaltijd van tonijn met rijst en salade op tafel. Er is geen keus, maar elke maaltijd eet ik goed.

De rest van de middag was vrij.

Mario bracht het goede nieuws dat de snorkelpartij bij Isla de Câno voor de volgende dag was geboekt. Anne en Sem hadden de vorige avond hun vinger opgestoken en aangegeven mee te willen, toen Mario voor een laatste keer checkte of ik het echt wilde.

Na de lunch, pakte ik mijn dagboekspullen, een flesje drinken en een zakje nootjes en streek neer op het strand. De details van het schitterende avontuur in het La Sirena National Park wilde ik zo gauw mogelijk toevertrouwen aan het papier.

Klokslag vijf uur was ik bij de bar. Ondanks dat Pablo, de gastheer, een goede, stevige rode wijn schenkt, was dat niet de reden dat ik zo stipt was. Gisteren was bij de bar tijdens de schemering de tapir verschenen, die hier in de buurt woont. Hij scharrelde naar eten. Vandaag kwam hij niet helaas. De wijn was er wel. Een dag waar zo een lijstje omheen kan...