Zaterdag 23 november 2019, Corcovado

 

Vanaf vanmorgen vroeg heb ik het druk met appen met het thuisfront. De komende 3 dagen ben ik van de radar; in de jungle van Corcavado is geen wifi en geen warm water.

Voor vertrek liep ik nog even naar de waterval, 10 minuten lopen van onze accommodatie gelegen.

Het was een uur rijden naar het dorpje Sierpe, waar we het grootste gedeelte van onze bagage achterlieten in een opslagplaats. In de boot was te weinig ruimte voor de bagage. Via de Sierpe rivier voeren we naar het Corcovado National Park.

Onderweg in de boot naar het Corcovado National Park maakte ik foto's. Dat was niet zonder risico, want het was een 'bumpy ride'.

Voor de aankomst in het Corcovado National Park kregen wij vooraf nauwkeurige instructies van Mario. Er was geen aanlegsteiger. We zouden op het juiste moment (mbt de golfslag) vanuit de boot in het water moeten stappen. Het verliep prima.

Mijn huisje is eenvoudig, maar ik voel me er bijzonder goed. Op mijn veranda met stoel en tafel, schrijf ik mijn dagboeknotities. De zee hoor ik hier brullen. Mijn verblijfplaats bevindt zich op de 1ste verdieping en vanaf de veranda heb ik nog net zicht op de zee.

Er was geen programma meer voor de dag. Mario vertelde dat het 20 minuten lopen vanaf de accommodatie goed zwemmen is. Direct bij onze lodge is de zee veel te heftig.

Met een man of zes wandelden we naar het geadviseerde strand van Mario.

Mario had ons gewaarschuwd voor de apen. Ze werken samen, omringen toeristen, die ze herkennen aan de lichte huid. De apen laten de mensen schrikken om vervolgens een tas te stelen waar eten in zit. Ze doen niets, maar je kunt ze het beste met een stok op afstand houden. Aldus onze gids. Peter en ik hadden een stok, tussen ons in de jonge meiden. Waarschijnlijk was die preventie genoeg, want de apen waren er wel, maar ze haalden geen geintjes met ons uit. 

Mijn snorkelspullen had ik bij me gestoken. Op de rustige plekjes waren in het heldere water visjes en schelpdieren te vinden. Het water was heerlijk van temperatuur.

Het filmpje hieronder zou met enige fantasie zo in het Stedelijk Museum van Amsterdam kunnen hangen. De film zou dan 'Basic life forms in movement' heten, hahaha. Heel fascinerend, die bewegende schelpdieren.

Terug bij de lodge wachtte ik op de zonsondergang. Fenomenaal...

Het is hier eten wat de pot schaft, maar er was geen reden tot klagen. De foto hiernaast is van de lunch, maar ook het avondeten was smaakvol. 

Mario had ons 2 opdrachten gegeven tijdens de briefing: 1) nooit zonder camera de deur uit te gaan (het is hier inderdaad weergaloos mooi) en 2) in het donker altijd met je zaklantaarn op het pad checken waar je je voeten zet. Slangen, schorpioenen, giftige kikkers; er kan van alles lopen. De dieren doen niets als je ze met rust laat, maar als je op ze gaat staan, heb je heibel.

Lees verder op de volgende pagina Zondag 24 november 2019

Mijn naam is René Tap. Ruim 35 jaar houd ik een handgeschreven dagboek bij. Niet dat ik elke dag in het dagboek schrijf. Het dagboek is bedoeld om genietmomenten vast te leggen en her te beleven. Die genietmomenten variëren van bijzondere vakanties tot alledaagse - ogenschijnlijk onbelangrijke - momenten.

 

Bij de teksten in het dagboek plak ik van alles. Mooie plaatjes die een associatie hebben met de tekst. De omslag van een volgeschreven dagboek bewerk ik, zodat het boek een persoonlijk 'journal' wordt. klik hier

Dagboek 4: 21-07-2005 t/m 30-08-2006

Een bijzonder vakantieplan voor 2014 (Canada) deed me besluiten om ook een dagboek in digitale vorm te starten. 

 

Wie mijn website volgt, maakt kennis met hoe ik in het leven sta en met de dingen waarvan ik geniet. Enjoy!

 

Leuk als je wilt reageren op wat je leest! klik hier