Woensdag 27 november 2019, Manuel Antonio

Marina, Vivi, Lenie en Janny trof ik om 6:30 uur bij de receptie. Beneden aan de weg namen we de bus naar het National Park. We ontbeten in een tentje aan het strand. In de parallelle straat achter het strand lag de ingang van het Manuel Antonio National Park.

Het was daar om 8:00 uur al een gekkenhuis van een krioelende mensenmassa. De bagage werd gecontroleerd op etenswaren. Er mocht niets mee het park in, maar het rolletje koek liet de ranger gewoon in mijn tas zitten. In het Manuel Antonio National Park kun je van alles kopen, zo bleek later, dus het inleveren van het eten is meer van commerciële aard dan van ecologische. 
Toen ik het park in liep nam ik het besluit dat ik me niet zou storen aan de hordes mensen, maar zou genieten van de wandeling door het park. Het zien van dieren zette ik uit mijn hoofd. Die komen natuurlijk nooit tevoorschijn met al die luidruchtige toeristen, aldus mijn aanname.

Er zijn verschillende trails in het park. We besloten te beginnen met de verste route. Dat was een goede keuze, want na een paar honderd meter hadden we de meute achter ons gelaten en was er geen kip meer te bekennen. De dieren kwamen tevoorschijn...

Onze groep van 5 ladies liep alle trails in het Manuel Antonio. Mario had gezegd dat het bezoek aan het National Park ongeveer 2 uur in beslag zou nemen. Wij kwamen er na 6 uur weer uit. De natuur is magnifiek en we hebben veel wildlife gespot. Geen centje pijn van de mensen, die bleven voornamelijk in het eerste deel van het park.

Eenmaal vlak bij de uitgang van het park, spotten we een baby agoeti. Het beestje piepte klaaglijk en stond naast de dode moeder. Een van de meiden meldde het bij een ranger. Deze gaf aan dat het dier het toch kon redden, omdat zowel vader als moeder agoeti in staat zijn voor het jong te zorgen. Een happy end. 

We lunchten in het dorp. Ik at een lekkere Caesar salad. De bus bracht ons terug naar het hotel.

Voor de borrel deed ik een powernap en liep de trails nog een keer...