Er stond een boottocht gepland door de Câno Negro (zwart kanaal), 1,5 uur rijden vanuit onze accommodatie. Douren, onze lokale gids, stapte onderweg bij ons in de bus. Gelukkig was de boot overdekt, want het regende af en toe ontzettend hard. Toch zag ik ondanks de regen veel vogels en andere dieren.

Douren liet ons de vleermuizen zien die aan de boom gekleefd zaten. De boom hing krom over de rivier. De vleermuizen trilden licht. Dit soort vleermuis kan tegen daglicht. 

Douren had zo'n flauw toeristen spelletje en ik was de sjaak. De lange peulen hangen in de bomen naast het kanaal. Ik was wel oprecht verrast toen er een prachtige bloem uit de peul te voorschijn kwam! De peul valt op een gegeven moment in bladeren open en de bloem komt te voorschijn. Met God heeft het niets te maken, maar toch zag ik zijn schaduw.

Toen we aankwamen bij de waterval regende het nog flink, maar toch stapten Eefke, Janny, Anna en ik uit de bus. Liever liet ik me dit avontuur niet ontglippen en de jonge meiden deden weer mee. Janny leende me een regenponcho.

De camera en telefoon moesten - op een enkel moment na - tijdens de heenreis echt in de tas blijven, want het regende te hard voor de apparatuur. De route liep 400 treden naar beneden en weer terug omhoog.

In de toiletten naast de receptie trokken we onze zwemkleding aan. Er is niets leukers dan in het water te liggen onder een waterval!!! (hè Margriet?! - aantekening 09-08-2018 Ecuador).

De jongedames gingen vooruit, zodat ik vanaf een platformpje halverwege de route naar beneden, een filmpje van ze kon maken.

Ik liep het laatste stuk naar beneden en voegde me bij de dames. Wat is dat toch super gaaf om naast de enorme power van zo'n waterval in het water liggen! Het water dendert met een enorm geweld en oorverdovend naar beneden. Je daagt die power uit, maar je weet dat je als mens nietig bent en het nooit zult winnen van die oerkrachten. 

Op de weg terug naar boven bleef het droog, dus we maakten op het platformpje met het mooie decor foto's van elkaar...

Terug bij de receptie, werd mij een toeristenbus gewaar die op het punt stond om weg te rijden. Het was 17:15 uur en het zou spoedig donker worden. Ik snelde naar de gids en vroeg hem of wij met zijn vieren mee terug mochten rijden naar het dorp. Het bleek een internationaal jongerengezelschap. In de bus wisselden we ervaringen uit die we in Costa Rica hadden opgedaan, heel leuk. De chauffeur zette ons vrijwel voor de deur van onze accommodatie af, zo lief!

Wat een parel van een dag!

Lees verder op de volgende pagina Zaterdag 16 november 2019