Maandag 25 november 2019, Corcovado

05:40 Uur, aantekeningen op mijn veranda. De snorkeltas staat klaar. Af en toe hoor ik een van de jonge meiden gillen. Een spin in de badkamer, een aap die door de ramen naar binnen gluurt en een kakkerlak, zo zou later blijken.

Er was een menukaart voor het ontbijt vandaag. Waarschijnlijk omdat we niet allemaal tegelijk aantreden, maar om de beurt binnen druppelen. Ik koos het kindermenu; 3 pancakes. Ze hebben hier vast hele grote kinderen.

Met Anne en Sem liep ik de 20 minuten over het strand naar de plek waar we opgepikt zouden worden voor de snorkelpartij. Mario is stipt en alles verloopt volgens plan, maar staat dat model voor hoe het er in dit land toegaat? was de vraag die wij onszelf stelden, toen we om 8:00 uur - de afgesproken tijd - nog geen enkele boot aan de horizon zagen verschijnen. We liepen terug naar de lodge in de veronderstelling dat er iets mis was gegaan in de organisatie...

Aan het strand bij de ingang van de lodge ving Pablo, de gastheer, ons op. Hij had een telefoontje gehad van de organisatie. De boot kwam er nu aan om ons op te halen. Dus liepen we de 20 minuten naar de ophaalplaats nog een keer...

In 3 kwartier voeren we naar Isla Câno. We waren met zijn dertienen. Duitsers en Engelsen. Dicht bij het eiland gingen we het water in. Er volgden twee snorkelpartijen. Tijdens de eerste zagen we schildpadden. Ik zag geen vissen die ik niet eerder heb gezien. Al met al was de onderwaterwereld niet spectaculair, maar genieten deed ik sowieso van het speuren onder water en het observeren van de vissen.

Na de 2 snorkelpartijen legden we aan het eiland aan. Er was alleen een toilet. Een koffietentje, waar ze een goede cappuccino schenken, zou hier niet misstaan. Maar dat zijn de gedachten van een Nederlandse ondernemersgeest. 

We voeren terug naar Corcovado en sloten af met een lunch op het strand, waar ik de 1ste dag had gezwommen. Anne en Sem lieten zich na de lunch door de boot afzetten bij de lodge, ik liep eerst een stuk richting Rio Claro (zover was ik gisteren niet gekomen) en vervolgens slenterde ik de 2 km over het strand terug naar de lodge. 

Bij de ingang van de lodge wachtte mij een heus welkomstcomité. Met het zien van de gele doodshoofdaapjes, kan ik zeggen dat ik alle apensoorten die in Costa Rica leven met eigen ogen heb gespot. Brulapen, slingerapen en kapucijnapen en nu de doodshoofdaapjes. Ze hielden me in de gaten, maar hadden het ondertussen druk met spelen en eten.

Ik streek neer op mijn veranda met een vers gemaakte smoothie en mijn dagboek. Alle mooie ervaringen van de dag kwamen nog een keer langs.

Ook pakte ik mijn tas alvast.

Het was al donker toen ik, de lichtbundel van mijn zaklantaarn op het pad schijnend, zoals Mario voorgeschreven had, naar het restaurant liep. En zie, vlak naast de ingang van het restaurant ontwaarde ik de Reuzenpad. Een niet oplettende voorbijganger had het excentrieke, handgrote wezen gemakkelijk als een steen aan kunnen zien.