Maandag 18 november 2019, Monteverde

Het regende en stormde vannacht behoorlijk. Vandaag staat het zipline avontuur (canopy) op de agenda en de skywalk over de 8 hangbruggen. Voor de avond heb ik een nachtwandeling geboekt om wildlife te spotten. Het is fris, dus lange broek en sweater aan. Mario zei dat het weer in het nevelwoud kan verschillen van het weer in het dorp van Monteverde, waar wij zitten. Met de bus reden we naar de ingang van het Monteverde Cloud Forest, waar zowel de Canopy Tour startte, als waar ook de wandeling over de 8 hangbruggen begon en de ingang van de kolibrituin te vinden was. Alles op loopafstand, perfect.

De zipline route bestaat uit 14 ziplines (3,2 km). De 1ste is kort. Om erin te komen. De langste is 1 kilometer. Het is de langste van Latijns Amerika. Het avontuur was heel speciaal, vanwege de nevel die laag in het woud hangt. Het geeft een mystieke sfeer. Bij een aantal ziplines kon je niet zien waar je naar toe ging. Schitterend om met een noodvaart door het sprookjesachtige nevelwoud te scheuren. Fijn om goede regenkleding te dragen. Het miezerde licht, maar van het ziplinen werd je toch flink nat.

De foto's kocht ik, maar de fotograaf daar heeft nog wat te leren. Ik vroeg bij de aankoop nog of de omgeving ook goed tot uiting komt op de foto's. Niet dus. Het was me nl vooral te doen om professionele foto's van het nevelwoud. Met mij erin uiteraard. Een close up kan ik thuis ook laten maken als ik dat zou willen. Gelukkig maakte ik zelf mooie foto's van het woud.

Aan het einde van de wandeling trof ik een Art Galery. Ik kocht er een kanvasdoek van een Costa Ricaanse kikker. De Roodoogmakikikker hiernaast op de foto heeft model gestaan voor het schilderij denk ik. Het schilderij hang ik in de serre. Blij mee!!

Eenmaal terug bij de receptie, bleek de groep terug naar het hotel. Ik had alle tijd genomen. In het restaurant plofte ik neer en genoot van een lekkere clubsandwich met een smoothie. Ik nam de bus terug en kwam in gesprek met een Engels echtpaar dat op dezelfde dag als onze groep bij de Arenal vulkaan was geweest. Hun gids had de wandeling doorgezet, maar ze hadden het eng gevonden en niets gezien. Mario had op de gulst denkbare manier gelijk gekregen.

Er volgde ontspanning tot 17:45 uur. Het tijdstip waarop de een na laatste activiteit van de dag begon: de nachtwandeling. Om 18:00 uur is het donker, dus die 'nachtwandeling' is rekbaar. Ik was de enige uit de groep die het wilde doen, dus ik werd met een taxi naar het kantoor van de rangers gebracht. Daar waren 5 andere mensen. Het begon wonderbaarlijk. Nog geen 25 meter hadden we gelopen of we spotten een luiaard met een baby. Het is heel bijzonder om met een zaklantaarn te speuren naar dieren die in het donker het beste te vinden zijn. 

De bioloog, die de wandeling leidde, had een telescoop mee. Hij legde de smartphones op de lens en maakte zo foto's voor ons, echt top.

Er volgde een opwindend avontuur. De bioloog spotte de giftigste slang van Costa Rica. Een beet doodt een paard. Jaarlijks vallen er tientallen slachtoffers. De slang is bovendien snel. De bioloog gaf aan tot waar wij de slang konden benaderen voor foto's. Maar een Amerikaan luisterde niet en zette 2 stappen naar voren. In mijn borst sloeg een gevoel van onheil de maat. Weer zette de man een stap naar voren en de gids zei met enige stemverheffing, dat hij niet meer voor het welzijn van de man in kon staan. Dat het zijn eigen verantwoordelijkheid was als er iets gebeurde. Er gebeurde niets. De man was vanaf dat moment wel de risee van de groep. Je zou kunnen denken, 'Als ik dan toch dood ga, dan val ik het liefst uit de nok van een circustent'. Maar past zo'n gedachte bij een man van, ik schat, een jaar of 35?

De foto hiernaast nam ik overigens zelf. Braaf vanaf de afstand die de bioloog aangaf. Ingezoomd.

Er waren meer wonderlijke ontdekkingen. De foto hieronder laat een slapende kolibri zien. Een kolibri bolt zichzelf slapend op tot een balletje, terwijl het overdag een rank vogeltje is (zie hierboven).