Donderdag 28 november 2019, Manuel Antonio

Samen met Janny had ik de excursie geboekt om met een catamaran te gaan snorkelen in de Stille Oceaan. Om 8:30 uur werden we opgehaald door het busje van de organisatie.

Helaas hadden we geen blauwe lucht. Dat betekent minder goed zicht onder water en minder spectaculaire foto's. Maar zin in het avontuur had ik absoluut. In de haven lagen 2 catamarans. Een had er 2 glijbanen. Het bleek de onze te zijn! Nooit eerder voer ik uit in zo'n grote catamaran.

Het uitzicht vanaf de catamaran was grandioos. We voeren rond en kregen uitleg over het Manuel Antonio National Park. Ik zag het park nu liggen vanaf de boot en herkende de uitkijkpunten waar ik een dag eerder over de zee had uitgekeken.

Na 3 kwartier varen gooide de kapitein bij een rotspartij het anker uit en begon de snorkelpartij. Er waren veel kinderen aan boord en die gingen met ouders en al te water. En direct wist ik dat ik net zo goed in de boot had kunnen blijven. De kinderen en ouders maakten veel te veel drukte in het water. Daardoor was er niet veel te zien: door het gespartel maakte het zand het water troebel en de vissen maakten dat ze weg kwamen. Als duiker leer je om je zo rustig mogelijk te gedragen in het water. Lig stil en observeer, en de mooiste vissen komen naar je toe.

Een Japanse wijsheid zegt; 'It is foolish to die, while not have been used all your weapons.' Dus flipperde ik richting oever, een rustig stuk water. Daar zou wat te zien kunnen zijn. Ik was er bijna toen ik mijn naam hoorde roepen. Eenmaal terug in de boot hoorde ik van Janny, dat de kapitein 3 x de scheepshoorn had gebruikt en diverse keren mijn naam had geroepen. Vlakbij de oever scheuren wel eens jetski's. Ik had wel het rode reddingsvest bij me, maar toch vergezelde die engel me weer. Ik verontschuldigde me naar de kapitein. Hij trok de reprimande in.

Er stond een copieuze lunch klaar. Onder in de catamaran was mijn oog al gevallen op de professionele keuken met een elektrische barbecue. De spiesen van tonijn met ui en paprika, vergezeld van een pastasalade met pesto en uiteraard vers fruit, waren goddelijk.

Omdat ik vermoedde dat wij kort na de lunch zouden vertrekken, snelde ik nog gauw naar de 2e verdieping om een paar keer van de glijbaan te kunnen. Het kan niet zo zijn, dat ik terug zou gaan zonder de enorme glijbanen te hebben ervaren. Het was toen, dat ik de 2de min achter mijn naam kreeg van de kapitein. Ik had er niet meer van af gemogen. De waterstroom die jou soepel naar beneden moet begeleiden was al uitgezet. Ik had me kunnen verbranden. Niks van gemerkt en erg leuk die glijbaan. Vanaf dat moment nam ik me wel voor, me voor de rest van de reis koest te houden. 

Bij aankomst terug in de haven, kochten Janny en ik snel de foto's van de fotograaf. We moesten ontzettend lachen, want 90% van de foto's die de Canadese man had gemaakt bestond uit close ups van Janny. De overige 10% waren van mij. Van de professionele fotografie had ik geen hoge pet op. Als je niet eens let op een rechte horizon, wat ben je dan voor fotograaf. Maar voorkeur voor een mooie dame, die Janny is, mag wat mij betreft. Na de aankoop was het opschieten geblazen, want de taxi naar het kajak avontuur stond te wachten. In tijd van 10 minuten waren we bij de kajaks.

Met Janny deelde ik een kajak. Mijn camera en smartphone liet ik met andere spullen achter in een kluis, want alles dat mee zou gaan was op eigen risico. De kans van omslaan is aanwezig in de lichte kajak, dus het is beter om - ondanks de engel op mijn schouder - niet om moeilijkheden te vragen. Ook nu ging er een professionele fotograaf mee. Hiernaast en hieronder op de foto's hebben Janny en ik enorme lol. Terwijl de fotograaf plaatjes van ons maakte, zei ik tegen Janny dat ik ervan uitging dat ik weer als achtergrond zou dienen en dat zij het onderwerp van de close ups werd.

Het begon te stortregenen. Dat gaf een heel speciale sfeer. Het water was warm en de regen gaf een behoorlijk lawaai. Ik spreidde mijn armen en keek met open mond naar de hemel. Er zat geen droge draad meer aan mijn lichaam. Ik dankte God dat ik mijn camera thuis had gelaten. Janny en ik hadden de grootste pret.

De kajaktocht door de mangrove bossen was magnifiek. Het was voor mij de eerste keer, dat mij toegang werd verleend tot een mangrove woud. Een schitterende ervaring. Als vanzelf werd ik door het markante landschap voortgedreven, als bloed door een lichaam.

Helaas was de fotograaf nergens te bekennen toen ik vanuit de kajak de boa constrictor in de boom spotte. Hij zag wel ander wildlife...