Donderdag 21 november 2019, Vergel de Punta Mala

De Garmin gaf aan dat ik maar 4 uur geslapen had, maar ik voelde me heel energiek toen ik om 6:00 uur de deur van mijn huisje achter me dichttrok. Ik trof Marina, Vivi en Lenie bij de receptie en gezamenlijk liepen we een mooie trail naar een waterval. Het miezerde een beetje, maar het bos was vrij dicht begroeid, waardoor wij beschut liepen en weinig last hadden van het water dat uit de hemel viel. De bomen en planten straalden door de verwennerij van het zachte miezerregentje.

Onderweg kwam ik tot bezinning over de annulering van de snorkelpartij bij onze volgende bestemming. Mario had gezegd dat de toer werd gecancelled vanwege slecht zicht in het water. De norm 'slecht zicht' in dit soort landen is een hele andere dan die wij hanteren in Nederland. Ik weet dat vanwege mijn duikervaring. In Egypte, Malta en Turkije betekende slecht zicht 200 m ver kunnen kijken, terwijl wij hier blij zijn met 50 m zicht. Vaak moet je met een lamp duiken om iets te kunnen zien. Tijdens de wandeling kwam ik tot het besluit mij de leuke ervaring van het snorkelen niet te laten ontnemen. Ik wil de onderwater wereld van Costa Rica zien! Als je geen verwachtingen hebt over wat je allemaal zou moeten zien, maar gewoon kunt genieten van de ervaring, dan komt het altijd goed! Het besluit toch te gaan, stond vast...

We liepen tegen de stroom van het water van de rivier in, richting waterval. De waterval was niet spectaculair, maar een mooi doel voor onze wandeling. Terug liepen we voor een deel een andere route.

2,5 uur rijden vandaag, een fluitje. Misschien 10 pagina's studieboek, meer niet. De eerste stop was onze lunch pauze. Het lag op de top van een berg, waardoor we een weergaloos uitzicht hadden. Ik at er een goede clubsandwich tijdens een gezellig gesprek met Nicky en 'the happy four'. 

Onderweg in de bus vertelde Mario dat ook de kajaktocht niet doorging. Oorzaak was teveel losse, mogelijk vallende takken. De discussie van de snorkelpartij had ik beslecht. Mario zou voor mij alleen de snorkelpartij regelen. Maar de annulering van de kajaktocht had met veiligheid te maken. Je moet weten wanneer je moet luisteren. Dus ik knikte bevestigend toen Mario - oogcontact met mij makend - het slechte nieuws bracht in de bus. Pech, maar 'better safe, than sorry'.

Tien minuten voordat we arriveerden in onze accommodatie, kwam een nog slechter bericht; er waren geen eigen kamers genoeg voor de singles. Terwijl drie van ons daar flink voor hadden betaald. In zo'n geval ben ik een lastig kreng. 's Nachts spook ik nogal tijdens vakanties; ik barst van de energie, schrijf midden in de nacht in mijn dagboek, douche, loop naar buiten en app met het thuisfront. Ik wil niemand wakker houden. Mario en de gastheer voelde ik nogal aan de tand over acceptabele alternatieven, maar we zaten in de bush-bush, dus wat verwachtte ik? Lenie en Nicky waren wijzer dan ik. Ze boden aan samen een bungalow te delen, zodat ik de eigen kamer had. Wat een kanjers die vrouwen. Het duurde 2 dagen voordat ik het schuldgevoel kwijt was. Ik ben niet meer dan zij...

's Avonds aten we in een restaurantje op loopafstand van de lodge. Een tilapia met de kop er nog aan. Je kon kiezen of je dat wilde. De Costa Ricaanse maaltijden ga ik niet onthouden. Ik eet zeker niet slecht, maar Costa Rica heeft geen eigen identiteit waar het de keuken betreft en dat proef je (niet, hahaha). Maar ik kom hier niet voor het eten, dus prima.