Dinsdag 12 november 2019, Tortuguero

6:00 uur leverde ik mijn bagage in bij Andrés, onze chauffeur. Daarna ontbeet ik. Andrés bindt onze bagage tijdens ons ontbijt op het dak van de bus. Een ritueel dat zich dagelijks herhaalde. 

Het was 4 uur rijden naar de oever van het dorpje La Pavona. Een van de 2 koffiestops onderweg was een authentiek plekje, waar je vele soorten bananen kon kopen. Op de route lagen vele bananenplantages. De bananen worden beschermd door blauwe zakken. Van de oude blauwe zakken wordt asfalt gemaakt. De zon kwam voor het eerst deze vakantie tevoorschijn!

Om 12:00 uur bereikten we de boot. Het was een uurtje varen naar het Tortuguero National Park, de plek waar we 2 nachten zouden verblijven. Het werd een prachtige boottocht door het oerwoud. Armen en benen moesten binnenboord blijven, want er huizen hier krokodillen en kaaimannen. 

Bij aankomst kregen we een welkomstdrankje, gemaakt van papaya. Ik installeerde me in mijn huisje, douchte me, (want het was warm!), alvorens naar de warme lunch te gaan. Ik heb de pest aan buffetten, maar al direct bleek dat de kwaliteit van het eten in de accommodatie van hoge kwaliteit is.

Met mijn camera banjerde ik tot 15:00 uur over het park. Dat was het tijdstip waarop de boot naar het dorp vertrok. 

Het wemelt hier van sprookjesachtige flora en kapucijnerapen.

Stipt 15:00 uur voeren we in 20 minuten naar het dorp van Tortuguero. Daar kregen we een uur individuele tijd van Mario om te winkelen of anderzins te doen. Ik ben geen liefhebber van souvenirwinkeltjes en slenterde rond om mooie plaatjes te schieten. Midden in het dorp sloeg een roodkleurige leguaan vanuit een hoog onderkomen de toeristen gade...

Met de groep volgde er een heerlijke wandeling over het strand aan de Caribische kust. Doel van de wandeling was het vinden van schildpadjes, die net uit het ei zijn gekomen. Mario had ons vooraf op het hart gedrukt om vooral uit te kijken waar je je voeten zet, mochten we de kleine beestjes zo snel als ze kunnen naar de zee zien rennen. November is daarvoor aan de late kant, de meeste eieren zijn dan al uitgekomen, maar er was een kans...

Ik had nog maar net mijn schoenen uit en banjerde door het water, toen een groep pelikanen in V-formatie vlak over mijn hoofd scheerde. Er was geen tijd om een camera te pakken en ik liet die actie meteen los. Ik keek en genoot... Het beeld is onuitwisbaar opgeslagen in de grijze cellen.

We vonden pasgeboren schildpadjes. Er zat nauwelijks beweging in de beestjes. Er kwamen vertegenwoordigers van de Sea Turtle Conservancy bij. Zij gaven aan dat de eieren waarschijnlijk waren opgegraven door een mens of een hond. De diertjes waren nog niet volgroeid en werden door de wetenschappers toegedekt in de hoop dat ze zullen overleven.

We speurden naar beweging. Vonden veel lege kuilen en lege eierschalen. Ook afdrukken in het zand, waaruit je kon opmaken dat er kortgeleden schildpadjes een marathon hadden gelopen. De beestjes zijn menu voor meeuwen, fregatvogels en pelikanen. Maar ook honden en wasberen eten de dieren. 1 van de 120 schildpadden brengt het tot een volwassen dier. De schildpad komt na 9 jaar terug op hetzelfde strand om er zelf eieren te leggen.

Terug in het Tortuguero National Park liep ik naar de bar aan de Tortuguero rivier. Wat een dag... Tijd om de mooie ervaringen nog een keer langs te laten komen en vast te leggen in mijn analoge dagboek. Op mijn route legde ik flora vast op beeld. Toen ik passeerde, hield de blauwe krab mij bewegingloos in de gaten...

Na het diner zat ik aan de rivier tot het donker was...