Vrijdag 16 februari 2018, Phnom Penh

Vanmorgen was ik blij met het Westerse ontbijt. Mijn darmen waren onrustig. Het witte, Franse stokbroodje was een beter medicijn dan de Vietnamese noodlesoep.  De gids en chauffeur van de tuktuk brachten ons eerst naar het paleis van de stad. In 1866 vestigde de Koninklijke familie zich pas in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. De huidige koning, Norodom Sihamoni, bewoont er nog altijd een van de paleizen. Het was nog vroeg en bewolkt. Jammer voor de foto's, maar de gids verzekerde ons dat het 's middags zwart zag van de hoeveelheid toeristen.

Wat Phnom ligt op een heuvel in het midden van de stad. De heuvel en tempel werden gebouwd in 1373 om 4 Boeddhabeelden te huisvesten die volgens de overlevering hier door de Mekong aangespoeld waren en gevonden werden door Penh, een vrouw, die als stichter van de stad wordt gezien. Het is voor veel Kmers een heilige plaats. De grond van de tempel bestaat uit meerdere gebouwen, die allemaal een aantal keer vernietigd en opnieuw gebouwd zijn. Op de straat rondom de tempel vindt je waarzeggers, gebedsgenezers, bedelaars en heilige mannen. Cambodjanen komen hiernaar toe om Penh te eren door geld, lotusbloemen of voedsel bij de boeddha's te leggen.

We reden met de tuktuk naar de rand van de stad. De Tuol Sleng gevangenis was voor het Pol Pot regime een hogeschool. In 1975 nam de veiligheidsdienst van Pol Pot het gebouw in beslag en maakte er een gevangenis van. Naar schatting werden er 14.000 tot 20.000 mensen opgesloten en gemarteld. Het bezoek was zwaar. In de ruimtes hingen foto's van mannen, vrouwen en kinderen die er het leven lieten. Ik was onder de indruk en maakte weinig foto's.

De tuktuk reed de stad uit, 14 kilometer het platteland op. De confrontatie met de verschrikkingen van de Rode Kmer waren nog niet ten einde. De 'Killing Fields', ook wel de 'velden des doods' genoemd, zijn wereldwijd bekend geworden. Als je er geweest bent snap je waarom. Voor wie meer wil weten, zie hier Wikipedia. Ik kon nauwelijks foto's maken, zeker niet van de bomen waarover in Wikipedia gesproken wordt. Het was 37 graden, maar ik had kippenvel. In de stoepa van glas, hiernaast op de foto, zijn 8.000 schedels te zien. Dat is nog niet de helft van het aantal mensen dat hier is omgebracht.

De houding van de jonge gids was heel goed. Het is ongelooflijk hoe positief de jonge Cambodjanen in het leven staan. Als je bekend bent met de historie van het land is het bijna vreemd dat de jongere generatie geen last van die historie lijkt te hebben. Ze spraken allen met veel energie over het opbouwen van hun land.

Tijd voor ontspanning. We lieten ons afzetten aan de Mekong en dronken wat op het terras van Bopha Phnom Penh, waar we de avond ervoor zo gezellig hadden gegeten. Er was live dans en muziek en te zien en horen.