Woensdag, 2 september 2020

Er stond een strakblauwe hemel boven ons eilandje.

Na een gezellig ontbijt gingen de wandelschoenen aan. Vanaf de camping kon je op 4 plekken de duinen over. Je kwam dan direct uit op het strand. Op de hoogte van de camping waren er wat mensen en ook verderop bij hotel Het Badhuys, waaromheen wat vakantiehuisjes stonden, waren er mensen te zien op het strand. Maar eenmaal voorbij deze nederzetting was ik letterlijk de enige ziel op het strand. Dat maakte dat het een bijzondere wandeling werd. Als je zo alleen langs de zee banjert, neemt het water de kleur aan van je gedachten.

Voor Ben probeerde ik de strandlopertjes te vangen met mijn camera. Helaas ben ik een trage fotograaf. Het maken van de filmpjes ging beter.

Omdat ik voor Ben de vogels wilde vangen deed ik in plaats van 1,5 uur, 2,5 uur over de wandeling van 8,5 kilometer naar Het Posthuys. Het restaurantje ligt vrijwel op het uiterste westelijke punt van het eiland.

Daar nam ik in de schaduw plaats voor de lunch, zoals ik de vorige dag met Mariska had gedaan.

Omdat wij om 15:30 uur met de bus naar de Vliehors zouden rijden, nam ik de bus voor een paar haltes om niet in tijdnood te komen. De buschauffeur vertrok 15 minuten later dan de dienstregeling aangaf, omdat hij eerst koffie wilde drinken bij Het Posthuys.

In Oost-Vlieland stapte ik uit en beklom ik de trap naar de vuurtoren. Toen ik hier de vorige keer was stond de blikvanger in de steigers. De vuurtoren was met het contrast van de strakblauwe lucht prachtig.

Om half drie reden Mariska en ik op de fiets naar Het Badhuys. Op het terras van het gezellige strandpaviljoen dronken we een wit biertje. Om half vier zou de VliehorsExpress vertrekken naar de Vliehors. Dit gebied wordt door de Koninklijke Luchtmacht actief gebruikt voor militaire oefeningen. Omdat die nog gaande waren, vertrokken we een uur later. De Vliehors is een 24 kilometer brede zandvlakte. De grootste van Europa werd er gezegd. De eerste stop was bij het verste punt, waarvandaan je Texel heel dichtbij kon zien liggen. We spotten ook 2 zeehondjes. De zandplaat is een heel fotogeniek gebied. Ik kon mijn hart ophalen met het maken van foto's. 

Tweede stop was bij het Drenkelingenhuisje. In 1953, tijdens de watersnoodramp, is het Drenkelingenhuisje voor het laatst gebruikt. Vandaag de dag wordt het gebruikt als trouwlocatie. Bij het huisje is een 'museum' van aangespoelde spullen.

De wielen van de stoere VliehorsExpress verdienen een aantekening.

Ze produceren een prachtige tekst in het zand.

Wiel 1:

Wat de diepste indruk maakt,

werd door het water aangeraakt.

Door geen mens gestoord,

neemt de zee het laatste woord.

Wiel 2:

Heen en weer rollende golven,

spel van een natte zoen.

Brekend schuim fluisterend bevlogen,

leef nu want nu wordt toen.

Een aperitief dronken we voor ons huisje in het zonnetje. Bij restaurant Het Armhuis kozen Mariska en ik beiden voor een 4-gangen verrassingsmenu. Het restaurant heeft een Michelin ster, dus het werd genieten. 

De foto hiernaast is van de amuse; een soepje van doperwten, komkommer en munt met daarnaast een paddenstoelencrème en een geitenkaas crème brûlée.

We dronken er een paar lekkere wijntjes bij en kregen van het huis een dessertwijn geserveerd bij het dessert.

Wat een mooie dag en een hele goede avond.