Dinsdag, 1 september 2020

8:15 uur op en een gezellige start van de dag met een goede granola, yoghurt en mango. De zon scheen, maar het was nog fris, dus zaten wij binnen aan de robuuste houten tafel.

In de afgelopen nacht moest ik zoals gebruikelijk plassen. Met het rolletje toiletpapier liep ik naar het sanitair. Dat lag weliswaar vlak naast de tent en was schoon, maar toch kwam ik tijdens de route ernaar toe tot de conclusie dat ik het gebrek aan comfort van eigen sanitair in je  accommodatie echt ontgroeid ben. 

Eenmaal in het dorp, Oost-Vlieland, streken we neer op het terras van De Lutine voor een cappuccino. De Lutine was een fregat dat in 1799 met de lading van goud en zilver zonk voor de Vlielandse kust.

Plan van die dag was om een fietstocht te maken over het eiland. Langs de kust van de Waddenzee zouden we heen rijden en via de kust van de Noordzee terug. Bij elkaar een kilometer of 20.

Vlieland is 'autoluw'. Dat betekent dat het in principe niet is toegestaan gemotoriseerde voertuigen mee te nemen naar het eiland. Als je toch een auto, motor of brommer wilt meenemen, dan moet je dit vóór de reis aanvragen bij de gemeente Vlieland. Omdat er relatief weinig auto's rijden is het heerlijk om er te fietsen of te wandelen.

Op bijna het verste, westelijke punt van het eiland lunchten we op het terras van Het Posthuys. Hoewel niet overal waar we kwamen de 1,5 meter afstand lukte, werden in dit restaurantje de regels goed nageleefd. We werden verzocht de handen te desinfecteren en onze gegevens op te schrijven. 

Het fietsen langs de kust van de Noordzee was opletten geblazen op het krappe fietspad, maar het was wel een erg mooie route door de duinen.

Terug in Oost-Vlieland vonden wij bij een hotel comfortabele fauteuils, waarin een biertje extra goed smaakte. Mariska en ik zetten flink wat bomen op in de pauzes tijdens deze vakantie. 

Terug bij ons huisje sleepten we de zware houten tuinstoelen naar het zonnetje. Nog een kritische noot; onze Compact Safari tent is de duurste accommodatie van de camping, maar wij lagen met ons huisje als eerste in de schaduw.

Rond 19:15 uur maakten we ons op voor een lekker hapje eten in De Richel. 'Betaalbaar, no-nonsense en eerlijk eten' stond er op de menukaart. In eerste instantie werd ik niet heel warm van de inhoud van de menukaart, maar het klopte uiteindelijk helemaal; het gehaktballetje dat ik at was erg mals en lekker. Het fietstochtje terug naar ons huisje met een bijna volle maan boven zee was sprookjesachtig.