Zaterdag, 28 mei 2022

Aanvang van het 3-daagse wandelavontuur. We pakten de trein naar Wildhaus. Wildhaus ligt op 1090 meter. Voordat we aan de klim naar de Zwinglipass begonnen op 2010 meter hoogte, dronken we een cappuccino.

De eerste 160 meter waren loodzwaar. We gingen steil omhoog en het was klimmen en klauteren. Het pad was onduidelijk en er lage losse stenen. Het had geregend, dus het was oppassen geblazen. Ik vroeg me ineens af of ik mezelf niet had overschat, door volmondig ja te antwoorden toen Hansruedi had gevraagd of ik een 3-daagse bergwandeling zag zitten.

Ineens was ik terug in de zomer van 1996, toen ik op de motor uit Landsmeer zou wegrijden voor een vakantie naar Frankrijk, met 2 gevulde zijkoffers (waar bovenop de tent), topkoffer, tanktas en met Ed achterop. Ik wilde wegrijden, maar de motor was te zwaar voor mij. Als je eenmaal rijdt, voel je het gewicht niet, maar je moet de motor ook in het geval van een noodstop kunnen beheersen. In mijn vakantiedagboek van destijds staat daarover te lezen, 'Ik vond het verschrikkelijk moeilijk om toe te geven, maar de bepakte motor met Ed waren te zwaar voor mij. Hoe zit dat toch? Alles wat je wilt, kún je toch? Je bent toch gewoon degene, die je wilt zijn?'.

Bert en Hansruedi hielpen te relativeren. 'Het is er even inkomen'. En, 'we hebben een tiende van de klim erop zitten'. Al had ik niet zo'n goede conditie als de 2 heren, natuurlijk zou ik het redden. 

De natuur tijdens de wandeling was sprookjesachtig. Er waren zoveel bloemen! Niet alleen stopte ik veel om close ups te maken van de kleurrijke bloemen, het was ook een mooi moment om even op adem te komen van de voorafgaande klim- en klauterpartij. 

De meeste foto's maakte ik met mijn telefoon. Vooral voor de close ups van de bloemen is de telefoon prima. Maar als het op inzoomen aankomt, dan is mijn camera een onmisbaar kleinood. Ook tijdens deze wandeling was ik blij dat ik de moeite had genomen om het apparaat de hele weg met me mee te dragen. De vogel in de boom, die ik spotte tijdens de lunch, en ook de bergmarmotten en de steenbokken later op de wandeling (zie hieronder) kon ik er naar tevredenheid mee vastleggen. 

Wij werden vriendelijk ontvangen door de vrijwilligers van de SAC (Swiss Alpine Club) in de berghut, onze verblijfplaats voor de nacht. De gang van zaken was snel uitgelegd. Het is eten wat de pot schaft en er is alleen een wasbak met koud water om je te wassen. Het leven openbaart zich hier in de meest rudimentaire vorm. De gedachte kwam in me op, dat wanneer ik ooit in psychische nood kom, ik deze plek opnieuw bezoek. Hier is de natuur de baas en kun je als mens enkel dankbaar zijn dat jou het leven geschonken is.

De kok verscheen aan de kop van de picknicktafel, waaraan 10 mensen zaten. In totaal waren er 40 gasten (4 tafels). De lekkere bordjes pasta werden doorgeschoven naar de gasten en er werd gepraat, gegeten en gelachen. 

Na het eten maakten we een korte wandeling in de omgeving, om optimaal te genieten van de mooie plek waar wij ons begaven. De steenbokken zagen we helaas niet meer, een paar bergmarmotten schoten er wel zo links en rechts weg.