Zaterdag, 18 september 2021

Er was een zomerse dag beloofd. Ik had een mooie wandelroute naar Koudum uitgestippeld. Bij de Toeristen Informatie had ik een goede wandelkaart gekocht, dus het liep relaxt met het lijstje van nummers dat ik slechts op de paaltjes langs de route hoefde te volgen. Het was nog mistig toen ik om 10:00 uur de deur uitstapte. De natuur speelde vrolijk met de mist. 

Het was een tip van Betty om de lunch te genieten bij 'De Pianoman'. Het was inderdaad een belevenis. De eigenaar kroop achter de piano, zodra hij de drankjes en het eten had geregeld voor zijn gasten. Hij speelde en zong. Ook tijdens het bedienen en het bereiden van het eten zong hij met volle overgave 'Heb je even voor mij'. Ik was de eerste gast, maar al gauw zat het hele terras vol. Een man aan een tafeltje naast me vroeg me naar 'mijn levensverhaal'. Een praatje is leuk, maar het kan ook te gek, haha. Er kwam een man aan lopen, die vroeg of hij bij me aan het tafeltje mocht zitten. Ik kreeg een cappuccino aangeboden, omdat hij het gezelliger vond als ik ook nog een drankje had. Hij lag met een zeilboot in de haven, maar er stond vandaag geen wind, dus zocht hij ander vertier. Wat is er met de stugge Friezen gebeurd? Ik snap er niks van. Mensen zijn zo open en aardig. Extreem gewoon. 

Tijdens de reis naar huis kwam de zon tevoorschijn. Ik had een andere route uitgestippeld voor terug. Bijna thuis kwam er een man op een fiets naast me rijden. 'U bent vast een lange-afstand-loper, u hebt behoorlijk het tempo erin? Waar gaat de reis naar toe?', zei hij. 'De lange-afstand-loper valt vandaag mee', zei ik, 'ik ben bijna thuis, het is het witte huisje daar'. Zijn fiets was beladen met fietstassen. Hij was net aan zijn vakantie begonnen. Wat zit er hier toch in de lucht?