Zaterdag, 31 juli 2021

Afsluiting van de maand juli. Er waren verschillende fijne belevenissen die een afzonderlijke aantekening verdienden (zie juli 2021), dus dit is maar een korte notitie. Juli was een bijzondere maand, waarin mijn hart alle kleuren van de regenboog had van geluk. De weken zijn omgevlogen.

Ik zorgde voor Bugs, de 4-voetige buurjongen en genoot van de bloemenzee op mijn dakterras. Geef mij nog een paar van zulke...

Donderdag, 29 juli 2021

Bekaf, maar ook ongelooflijk voldaan door het resultaat, sloot ik vandaag de 3de hackathon succesvol af. Ook een zucht van verlichting, want met het initiatief om de hackathons te organiseren had ik een risico genomen.  

Ik had bedacht dat, een log proces binnen mijn aandachtsgebied, wellicht in 1 dag gedaan kon worden. Normaal gesproken neemt dit proces een paar maanden in beslag en moeten er 7 bewijsstukken opgeleverd. Met de hackathon realiseerden wij het proces in 1 dag en leverden we het bewijs op in 1 document. De nadruk lag op innovatie en daar worden engineers blij van. In totaal namen 186 collega's deel aan de 3 evenementen. De dagen barstten uit hun voegen van inspiratie, energie en fun. Voor mij was het daarnaast genieten om die dagen face-to-face met Johan en Olaf samen te werken en ook met Fons en Edith van de afdeling communicatie. Met zijn vijven brachten we de kracht, die we zelf voelden, over op ons publiek. 

Het was ook zo fijn om weer eens op kantoor te mogen werken. 

Zaterdag, 24 juli 2021

Fijn samenkomen in de sprookjesachtige tuin van Bert en Hansruedi. Toen ik per motor arriveerde was Eddy er al. We zaten in de tuin. Praatten. Lachten. Aten lekker. Allemaal als vanouds. Het lukte om de behoefte, om de klaverjaskaarten te pakken, te bedwingen, want Eddy moest na het lekkere eten echt naar huis.

Na zijn vertrek won ik zomaar eens een potje Catan. Dat mag wel in de Zaansche Courant. 

Ik had de primeur van het slapen in het nieuwe bed. Dat werd - ondanks dat het een kort nachtje was - een succes. 's Morgens hoorde ik na het ontwaken de schapen blaten en de vogels zingen.  Ik denk zelfs dat ik een snoek hoorde springen, maar dat kan zijn ingegeven doordat ik daar de avond ervoor echt getuige van was. Het uitzicht vanuit bed is formidabel (zie de foto hiernaast). 

Zondag, 11 juli 2021

Afgelopen woensdag (zie hieronder) had ik de route van 23 km door de Schoorlse duinen al gespot, maar ik was toen te laat om eraan te beginnen. In de veronderstelling dat het per openbaar vervoer een hele toer zou zijn er te komen, checkte ik toch bij Bert en Hansruedi of ze zin hadden om vandaag mee te lopen. De tijd om er te komen viel uiteindelijk reuze mee en op het laatste moment besloot ik met de heren mee te reizen in plaats van op de motor te stappen. 

De rode pijltjes waren goed te volgen. Terwijl we gezellig bijpraatten, waren we onderweg naar nergens. Tijdloos. Hier en nu.

Bij restaurant Sakura in Castricum sloten we de wandeling feestelijk af met sushi. 20 Juni had ik er sushi gehaald, die ik thuis had opgegeten. Het restaurant is niet goedkoop, maar de kwaliteit van de sushi is formidabel. 

Woensdag, 7 juli 2021

'Oh jee, dat is foute boel', dacht ik toen ik aankwam bij het Bezoekerscentrum van de Schoorlse duinen. Het terras van het restaurant zat bommetje vol. Maar ik had mijn zinnen gezet op een wandeling in het prachtige duingebied, vol reliëf en bos, dus ik dacht, we zien wel. Het Schoorlse landschap is echt een ander dan het Castricumse, waar ik inmiddels aardig thuis ben. Het was een uitnodiging van Marion dat me hier bracht. Ik kreeg een paar boze blikken van fietsers, toen ik mijn motor naast de ruimte voor de fietsen parkeerde. Ja, ik ben groot en ja, er was ruimte zat. Dus, 'Better to be hatred for who you are, then to be loved for who you are not.' Right? Het werden 17 heerlijke kilometers. Op motorlaarzen... Ik was van plan geweest om thuis de wandelschoenen aan te trekken in plaats van de motorlaarzen. Scheelde het gedoe van de stevige, hoge schoenen met veel steun in een rugzak proppen. Maar het ritueel van de motoroutfit aantrekken gaat na bijna 30 jaar op de automatische piloot en ik bedacht in Schoorl pas dat de schoenen thuis stonden. De wandeling wilde ik mezelf niet ontzeggen, dus ging ik op pad. Van de paar mensen die ik onderweg tegenkwam (de drukte beperkte zich gelukkig tot het terras van het restaurant), had ik wel wat bekijks. De motorlaarzen liepen nog best aardig. Ik had maar 1 blaar. Op het strand spotte ik mooie kwallen. 

Zaterdag, 3 juli 2021

Hoeveel titels hebben ze wel niet? 'Ladies', 'meiden', 'dames', 'de meisjes'. Ik heb het over Conny en Betty. Ze nodigden mij uit voor een etentje in restaurant Moustique in Haarlem. Het restaurant is pas 6 weken open, maar Conny was getipt door een vriendin dat het er goed eten is. Dat bleek zwak uitgedrukt, het voedsel leek van de goden te komen. Wat mij betreft mag het restaurant, ondanks dat het geen Michelin ster heeft, zich bij restaurant In De Hoop van d'Swarte Walvis voegen. De jonge, mannelijke bediening deed het goed. Het restaurant heeft een frisse uitstraling. Op het nagerecht na, aten we lekker buiten op de stoelen met verwarmde zitting. Terwijl we van de ene culinaire verrassing in de andere vielen, praatten we gezellig bij en hadden een prachtige avond.