Vrijdag 27 november 2020

Om even over half tien trof ik Bert en Hansruedi in de trein naar Putten. Eindelijk gingen we er weer eens uit voor een paar dagen wandelen.

Het aanvankelijke plan om met zijn vieren (ook met Eddy) naar de Efteling te gaan, als zijnde mijn verjaardagsfeestje, schortten we ivm COVID-19 op.

Met de OV fiets deden we na aankomst in Putten meteen de plaatselijke VVV aan om informatie te halen over mooie wandelingen in de buurt. 

In het hotel wachtte ons een vriendelijke ontvangst. Nadat we in hadden gecheckt in onze kamer, streken we neer in het restaurant voor een lunch, maar dat bleek niet mogelijk. Alleen avondeten voor de hotelgasten behoorde tot de mogelijkheden. Gelukkig hadden we lunch meegenomen van huis. Die nuttigden we bij mij op de kamer, alvorens we aan de wandeling van 12 km begonnen. 

Het was heerlijk om rond te stappen in de mooie omgeving van de Veluwe. Het was er oorverdovend stil.

Het miezerde af en toe een beetje, maar we hadden er geen van drieën last van. Ik had vanaf ik in de trein stapte een vakantiegevoel en het was heerlijk om in een andere omgeving te zijn in de wetenschap dat er 's avonds voor je wordt gezorgd. Er stond mij een lekker etentje in goed gezelschap te wachten, waarna ik me terug kon trekken in een comfortabele kamer.

Toen ik me 's avonds gereed maakte voor het diner, realiseerde ik me ineens dat het mijn eerste openbare optreden zou worden met mijn 2de tatoeage!

Bert maakte de foto om dat vrolijke moment vast te leggen. Zo leuk dat je mijn tattoo goed kan zien door mijn kousen. Ik ben er erg blij mee. De paardenbloem staat symbool voor 'loslaten'. De Engelse teksten, die verhalen over de symboliek van de bloem en de pluizen die wegwaaien, zijn veel mooier dan de Nederlandse. 'Letting go', zeg nou zelf...

Zaterdag 28 november 2020

Na een vers en goed ontbijt reden we met de OV fiets de 2,5 km naar het begin punt van onze wandeling. Hansruedi had De Drie Bosschenwandeling van 25 km thuis op internet al gevonden. De wandelroute loopt door het Puttersbosch, het Sprielderbosch en het Speulderbosch. Op ons pad lag slechts 1 dorpje (Drie), waar we aan de rand van het bos een schattig restaurantje vonden dat warme chocolademelk 'to go' schonk.

Een gedetailleerde beschrijving van de route hadden we de vorige dag bij de VVV gescoord.

Het werd een ongelooflijk mooie dag. Alle drie de bossen zijn wonderschoon. Het leek even alsof de bomen in de rouw zijn, maar ze zijn verre van dat, het bos is feeëriek in haar herfsttooi. Maar ik zag eruit alsof het zomer was, want wat voelde ik me goed...

De steen met de ring symboliseert het zwaartepunt van Nederland. In 1984 werd het zwaartepunt van Nederland per computer berekend en het gaf de locatie aan waar Nederland, als het plat zou zijn geweest, volledig in evenwicht zou zijn. Dit theoretische zwaartepunt bleek te liggen in het Putterbosch. 

Wij passeerden het Solsche Gat. Een oude legende over het Solsche Gat vertelt dat hier een klooster heeft gestaan dat door het losbandige leven van de monniken op een stormachtige kerstnacht is vergaan.

's Nachts om twaalf uur luiden nog steeds de klokken van het verzonken klooster en komende de verdoolde zielen van de kloosterlingen tevoorschijn. Ze lopen weeklagend om het Solsche Gat. Bij de eerste morgenschemer vluchten ze jammerend weg naar de duistere diepte van het Solsche Gat. ..

Zondag 1 november 2020

Ondanks dat het geen sprankelende notitie oplevert, kan ik zeggen dat oktober een goede maand was. Misschien omdat het de wijnmaand is, hihi, maar zeker omdat de lunchwandelingen van gemiddeld 4 km qua planning goed lukten tijdens de werkdagen. Een keer lukte het niet vanwege een overleg om 12.00 uur, maar voor de rest haalde ik een frisse neus. Als ik thuis kom voel ik weer veel energie.

Ik investeerde weer een beetje in mijn huis de afgelopen maand en organiseerde een paar gezellige etentjes.

Op zaterdag 31 oktober luisterde ik, voordat ik er te voet op uit trok, naar Veldhuis&Kemper. De prachtige tekst speelde nog door mijn hoofd toen ik langs de paddenstoel op de foto hiernaast liep... 'De allermooiste bloemen groeien vlak langs het ravijn. Om die te durven plukken, moet je durven bang te zijn'.